Solgun bir gündü. Ýlkbahar olan ama koynunda sonbahar biriktirmiþ bir gün. Günün solgunluðu gibiydi kadýnýn solgunluðu da. Yanýndaki adamýn solgunluðuna benzetiyordu kendini iþte. Her zaman ona benzetirdi kendini. Her zaman bir parça o olurdu/olacaktý. Her zaman bir parça ‘o’ akardý dudaklarýndan, kalbinden ve geriye kalan tüm zerrelerinden. Yitip giden günün arkasýndan onlara yine yalnýzca sonsuz suskunluk kalmýþtý. Kadýn bu suskunluða kendi içinde böyle bir ismi vermiþti. Tam da bölmek isterken bunu, bir ses geldi. Tam karþýsýndan geliyordu bu ses, adamdan geliyordu, ama sanki içinden bir yerlerden gelmiþti.

Bir parçasý dile gelmiþti; kalbi dile gelmiþti.

Yüreðinden kopup gelenleri dile getirmiþti adam. Tüm yenilgisiyle konuþmuþtu yüreðinin karþýsýnda. Yüreði dile gelmiþti. Adamýn dedikleri dudaklarýndan çarpýp kadýnýn kalbine iþliyordu, þanslý olduðunu hissetti. Sýmsýký sarýldý yanýndaki mis dediðine. Mutlu olmayý becerebildi sonunda.