Ruhumun mezarýnda takýlýp kaldým, taþlara

Göz kapaklarým engel olamýyor, yaþlara

Akan her damlada yokluðunun resmi,

Aldý götürdü ömrümdeki en güzel mevsimi,

Senden sonra kimse kaldýramadý, nazýmý

Ýþte o zaman anladým, yalnýzlýðýmý

Sahipsizliði hissettim, ömrümün kýrkýnda

Takýlýp durdum, hazanýmýn çarkýnda

Deðer verdiklerim kaldýramadý geçimsizliðimi

Kimse gençliðini feda etmedi, es geçmedi, dengesizliðimi

Sevenlerin sabrý tükendi, kusurlarým arttýkça,

Þimdi aðlýyorum, seni hatýrladýkça,

Seni býrakýp gittiðimde, bu pencereden gözyaþý dökmüþtün

Belki sende, benim gibi üþümüþtün

Ya da kalkýp yataðýna giderken, düþmüþtün

Baþýný yastýða koyduðunda, hayallerimle üþümüþtün

Adýný ilk söylediðim gün aklýna gelmiþti.

Ve gözyaþlarýn seni kendinden geçirmiþti

Kimse görmesin diye sende kafana çekmiþ miydin battaniyeyi ?

Ve benim gibi tekrarlamýþ mýydýn niyeyi ?

Anne ben affedemiyorum, beni býrakýp giden oðlumu

Acaba sen affettin mi bu piþman oðlunu ?

Sen kýrýlmýþtýn, yýkýlmýþtýn ama yaþamamýþtýn bu vicdan azabýný,

Ýhtiyarlanmýþ kemiklerimi, titretiyor duydukça adýný

Bu yalnýzlýk penceresinden baktýðýmda,

Ruhum eziliyor çýplak ayaklarýmýn altýnda

Anne ne olur affet göç mevsimi baþladý göçüyor leylekler

Ýçimdeki tek umutla diyorum acaba annem mi beni bekler ?

                                                        Mehmet ARIÇ