Gönül ağyar elinde çiliyor gülşende gül
Sığamıyor bendime çehremi öpen mehtap
Ahde vefa sersefil mihnetin elinde zül
Bırak beni kendime git başka aşklara tap
Ömrün demine dolan efil efil bir seda
Özde billur kanatlı Anka'nın türküsüdür
Sevdadan gafil olan el kapısında geda...
Çiçeksiz baharların kara gül öyküsüdür
Tesellisi derdinin ikrarında olunca
Hüzün yağmurlarında yıkarsın o bûseni
Şakağına kırağı genç yaşında dolunca
Tecellîden muratla doldur gönül kâseni
Sözde doğruluk olsun varacağın son durak
Güvercin muştusunu kucaklarsın kuşlukta
Gönül çaresiz değil yakın olur her ırak
Çıplak bir düşü sarıp sarmalarsın boşlukta
Son cemrede düşünce gökyüzünden toprağa
Gül toplar zemheriden güne gülen kışların
Tutkuludur bulutlar bağ içinde yaprağa
Ahı kalır ardından ağlarsa son kuşların
Güne vurgun akşamın ayazına göz yaşın
Kısrağın terkisinde iner de tutamazsın
Karanlığı yırtarak doğrulur yerden başın
Çiğnenir belki ama kem sözü yutamazsın