Karamsarım. Mutlu olamıyorum,
Ben de istiyorum iki gün ardı arda mutlu olmayı…
Nasıl bir imtihandır ki, gençliğimi solduran ebeveynlerim, dostlarım var!
Bu hale gelmem de herkesin payı var…
Öğrenemedim hayatı, hata üstüne hata yaptım,
Öğrenmek için dışarı salınmadım, tanımadım insanları…
Yaptığım hatalarım bilmediğimdendi ancak,
Hata yaptım hatalı insanın, idami hükmümü verdiler…
Varlık içinde yokluk, tarifi benim,
Onca gülücük içinde gözyaşı, tarifi benim…
On sekiz yıllık yaşamımda öğrendiğim en acı bilgim,
Anne baba da bir yere kadarmış…
Bozuk maya olup hep gülmektense,
Sağlam kişilik olup ağlamayı yeğledim…
Ama fazla geldi! Gözyaşlarım deniz oldu!
Ve ben o denizin ortasında boğulan…
Erken edindiğim tecrübelerim, erken yaşlandırdı,
Yaşıtlarım, hayatın dalga aşamasındayken,
Ben o dalgalarla boğuşan,
Ve mutlu olsunlar diye mutluluktan vazgeçen ahmak oldum!
Kimse değmez ama kimseye kıyamam,
İçimde biriken onca iç çekmişliğim, halimi anlatamam,
Ne zamana kadar gözyaşı döker gözlerim bilmem ama
Bildiğim şey; Bu zamana kadar ağladığımdır…