Kusurlarım var dersin, üzülme insansın,
Pişirir insanı, işlemeseydim dediği kusurları…
Var mıdır ki kusursuz? Kusursuzluk Allah’a mahsus,
Kusursuzum deme, bunu demen dahi kusurdur…
Kusur hata değildir, insan fıtratı şaşar,
Şaşar da çırpınır ayaklar kusur bataklığında…
Kurtulursun o kusurdan, kaçarsan bataklıktan,
Çırpınıp durursan, kusrunda boğulursun…
İkiletme aynı kusru, yapacağın daha çok kusur var,
Ders al kusurlarından, kusurların kalsın yanına kar,
Kusursuz olma gayesiyle yaşarsan,
Görürsün ki kusura bakarlar her hareketinde…
Kusurumu aşikar edenler, av köpeği misal,
Kusurumun kokusunu aldıklarında pençeleriyle deşelerler…
Köpekleşmiş insan en vahşi köpekten de vahşidir,
Açık ettiğin her kusur için, açık ederler kusurlarını…
Kusurlarımı aşikar eden av köpeklerinden,
Sen kurtar biricik Rabbim…
Gecenin evreni karattığı gibi,
Kusurlarımı gizle biricik Rabbim…
İZZET BÜLBÜL...