"Beyaz da yakýþmýþ." diye bir mesaj geldi bana.

Mesajdan çok mesajý gönderen þahane beni mest etti.

Ömrümü yine cezbetti.

Kalbimi milyon kere fethetti.

Olsun, onun uðruna canýmda ne olacaksa olsun.

Beyaz senin yüreðindir affeden, ruhundur bana her defasýnda yeni sayfa açan!

Mesajý görür görmez cevapladým ve onu aradým.

- Nerdesin?

- Þimdi senden uzaktayým.

- Nerdesin, dedim

- Elazýð'dayým ama çýktým.

- Gör beni lütfen!

- Gördüm seni... Demin yanýndaydým, þimdi uzaðýndayým.

- Ama ben görmedim seni!

- Rabbim öyle istedi. Hak edene gösterdi sevdiðini, hak etmeyene yine göstermedi.

- Özür diliyorum senden.

- Niçin, hangisi için?

- Doðduðum için.

- Ben doðduðun için hiç kýzmadým sana, aksine doðduðun için þükrettiðim zamanlar bile oldu.

- Kendimden nefret ediyorum ama! Bunda senin suçun yok!

- Etme!

- Þu an kurþun yemiþ gibiyim, kimsenin yüzüne bakamýyorum.

Beþ dakika önce yazýlmýþ. Telefonum sessizdeymiþ yok yok sensizdeymiþ. Aramýþsýn duymamýþým, mesaj atmýþsýn görmemiþim.

Beþ dakika önce varsýn.

Beþ dakika sonra yoksun.

Saða baktým kimse yok, sola baktým kimse yok, önüme baktým ardýma baktým ama hiç kimse yok! Yok böyle deðil bu aþk, böyle olmamalý...

Kimse olmasýn kabul ama sen ol yalvarýrým.

Sen kal yanýmda.

Sen ol hayatýmda.

Olmazsan olmaz.

Halimi görsen, hem gülersin hem aðlarsýn. Bu kadar mý aklým baþýmda gider, bu kadar mý çaresiz kalýrým, bu kadar mý yalnýz hissederim. Kalabalýðýn içinde gözyaþlarýmý siliyorum, kimse görmesin diye gözlerimi yerden almýyorum. Seni bulur umudundayým. Kaç saat oldu hala geçtiðin caddedeyim, olduðun yerdeyim. Gazi Caddesi'nin tam ortasýndayým. Haykýrmak istiyorum "Küçüðüm" diye. Herkes dönüp baksýn diye yok yok  öyle deðil sen duy diye, çýk ortaya diye...

Bu kadar mý özlenir bir insan, bu kadar mý sevilir, bu kadar mý Allah'ým! Herkes bir þeyler biriktirir yaþamýnda; þan, þöhret, para, umut vesaire... Oysa ben sen biriktiriyorum. Sen kumbarasý olmuþ yüreðim, sen bankasý olmuþ, sen zengini...

Ne kadar da mahkum etmiþim sensizliðe kendimi? Dýþým özgür içim mahpus olmuþ. Dýþým sensiz kalmýþ ama için lebaleb seninle dolmuþ. Þimdi duy þunu bir daha, iyice duy, aç kulaðýný: Seni bir kez daha sahiden sevdiðime inandým bugün, sensiz olamayacaðýma... Bu çarpýntý boþuna deðil, bu heyecan, bu seni görme arzusu, sana kavuþma çabasý...

Seni duyunca, seni görünce ne hale geldim bugün!

Mutlu oldum, seni sevdiðimin farkýna vardým yine.

Sana kavuþma için kaç saat dolandým durdum, kaç saat yüreði elinde gezdim. Gözümde yaþ aktý, bu umut deðil mi yeþertmez mi hislerimizi?

Bu baþ dönmesi delice, bu þuursuz sen arayýþý, bu sana kavuþma isteði...

"Bu sefer çarpmadým sana, dokunmadým bile!" Sen beni çoktan çarptýn, sen  bana çoktan dokundun. Bir ben dokunamadým sana, gözlerimle göremedim seni, ellerimle elini tutamadým, kulaðýmla sesini duyamadým, sýmsýký saramadým seni.

Küçüðümsün.

Ama yüreðimde büyüðümsün.

Bu þehir beþ dakika öncesine kadar güzeldi, sen varsýn diye.

Bu þehir beþ dakika sonra çok kötü, sen yoksun diye.

Sevmiyorum artýk, seni bana göstermeyen bu þehre!

Seni bana konuþturmayan bu þehre küsüm.

Seni bana dokundurmayan bu þehre soðuðum.

Seni bana koþturmayan bu þehre dargýným artýk.