Online Üye
Online Ziyaretçi
YARE ÇİÇEK ALMALI
Yare çiçek almalı…
O’nu tam anlatmalı,
O’nu, O’na sunmalı…
Kırgınlığı sarmalı,
İşte, kırmızı güller;
“Ateşten sevdayım “der.
Hemen bir buket ver.
O,puşt yıllara isyan;
Kadından bir destan,
Asla solmaz.
Karanfile çarpıldım.
Sarı, beyaz, pembe, kırmızı,
Yaprakları gelin çeyizi;
Kanaviçe işlemeli…
Hüzün, ışık ve pembe hayal,
Bir buketle kalbini sal…
Radyo bırakırsa, al!
“Karanfil deste gider.
Kokusu dosta gider.”
Harc-ı alem, oynak,
Kaldırım güzeline layık.
Yarim pek uyanık.
Tam kafaya geçirir.
Seçildi mi çiçek;
Yare özdeş seçilir.
Ve…karanfil geçilir.
İşte! Orkideler,
Mor bir törendeler.
Nasıl dik ve mağrur,
Şaha kalkmış gurur.
Yarin öfke hali,
Orkide mi vermeli?
Şikayet değil niyet,
Sıra-sıra menekşeler,
İlk-okul Türkü’müz,
Veysel’de vurgunuz.
Alçak gönüllü, al beni’li,
Tamam;
Menekşe sunsam.
Sevinir “İçin de ki çocuk”
Silinir sabıkamdan;
”Yaramaz çocuk”(!)
Heyhat! Tercih boşuna;
Gider mi? Hiç hoşuna…
Nerede? Cesaret vakar,
Düzene sakar,
Azıcık isyankar,
Simge mi var?
Geç hepsini çiçekçi!
Hiçbiri tam yar,
Gönle uyar,
Değil…
Zalime kutlu savaş,
Acize sunulan aş,
Eğilmeyen bir baş,
Dağlara yoldaş,
Beyaza sırdaş,
Kendisiyle barışık,
Kirli düzene ırak;
Kışa bile inat olsun.
Çiçekçi de feryat;
“Beyim bu bir kardelen,
O mu dur? Kalbini delen.”
Kardelenim, kardelenim!
Özür dilerim.
Nasıl bilemedim?
Çiçek-çiçek gezerken;
Niçin ? Seni sevemedim.
22.01.2014