Bitimsiz betimlemelerin
yanık bağrında
Tenezzül dahi etmeyen
Kılı kırk yardığım
tezahürü yanılgı dolu
Sonsuzdu çığlığı seyri
müphem imgelerin.
Ne varsa eşkâli
belirsiz
Kör kuyuların kırık
sarnıcı kadar döngüsü imkânsız
Adı devran adı insan
Sanır mısın ki her biri
yoksundu aşktan.
Biteviye nöbetlerdi
kalbi rehin alan
Var ya da yok ne fark
eder
Hissiyatı yüreği
derinden ve usul usul kavuran.
Tümlenmişti aşk
Belirteci özlem olsa da
Gururdu önde giden
Uğruna bedel ödemek
kadar uzaktı
İçine düştüğü
yanılgıdan.
Sunumu haysiyet kadar
ağır başlı
Bitimi idi o tek söz
yürekte saklı.
Yargılar nihayete erdi
sonunda
Alabildiğine yakıcı o
sancı.
Makamı belirsiz bir
şarkı
Ne telaffuz ederse
etsin binlerce kez tekerrür eden
O ahenksiz nakaratı.
İlk sayfada saklı olsa
tüm o teferruat
Sonlandırmak bu hikâyeyi
kime yaradı.
Dokunmaya kıyamazdım
bir zamanlar
Görmek dahi ister mi
gönül
Akabinde nice yalanın.
Doğar mı nefret aşkın
ertesinde
Yoksa hiçlik midir
tezahürü
Eşliğinde o büyük
yanılsamanın.
Kıvrak nağmeler dolanır
başımda
Bazen hüzün bazen yanık
bir türkü
İçimi dağlasa da.
Olası geçmek kendinden
Mümkün mü dönmek yoldan
Bitmemiş iken baş
koyduğum devran
Biraz çalkantılı biraz
bulanık
Bilirim ki sönmeyecek o mel'un ışık.