Bir Kuşluk Vaktiydi
Bir kuşluk vaktiydi
Kocasının deri kemerini alıp
Hakikatine koşar gibi
Bahçedeki o çınar ağacının en kalın dalında
Kendini kucaklayıverdi...
İki çocuğu feryadı oldu gözlerinde
Işığı son bir kez paylaştı
Sonra asılı bir ampul gibi
Rüzgara doğru hafifçe
Kibarcık bir tebessüm bıraktı...
Uzun gölgesi bir müddet sonra sustu
Çınarın korkuluğu misali sessiz
Ve bir heykel kadar hareketsiz
Yavaşça toprağa doğru gevşeyip
Bir şiir gibi yumuşayarak
Birikti...
Şimdi bulutlar toprak gibi ayağının altında
Kaderi sızlanmadan
telaşına haykırmadan
Kendisine meçhuliyet saran
Bir saydamlığa doğru sökülürken
Birden gölgesi kayboldu topraktan...
Şafak henüz yeni bitmişti
Sadece bir kuşluk vaktiydi zaman
Sebebi kimsesiz kaldı gizlice
Kimse üstüne bir şey alınmadı
Kimse bir şey konduramadı
Sereserpe onca şüphe
Hiçbiri yerini bulmadı...
Sonra yıllar geçti aradan
Birgün akıllarına dolandı
Tuttular o ağacı kökünden kestiler
Tepenin ardında çoşkuyla yaktılar
Suçu yaşlı çınarın üstüne atarak,
Sanki rahatladılar...
Vedat DÜNDAR
(
Bir Kuşluk Vaktiydi başlıklı yazı
Vedatdündar8 tarafından
4.12.2014 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
