"Sen hazýrlýðýndayým. Bende sen seferberliði var. Neyim var neyim yok ortaya koyuyorum. Sýrf seni iþgal edip alabilmek için. Bu taarruz hali seni fethedene deðin sürecek. Kalp kalene ben bayraðýný dikene kadar."diye yazdým o maðrur ve muzaffer sevgiliye. Beni düþman gibi gören ve ortadan kaldýrýlmasý elzem olan birisi gibi kabul ediyordu. Zaten cevabý da beklediðim gibiydi.

            "Sen yenik ve ezik bir askersin. Maðlubiyetler kaderindir. Yalnýzlýða selam dur asker!" diye yazdý ya tam da sol yanýma kurþun yedim sanki! Direkt kalbe isabet etmiþti. Çektim haleti ruhiyemin fotoðrafýný üzerine de "Bu senin eserin!" diye yazdým gönderdim ona. Kirli sakalýmý, kanlý gözlerimi, daðýnýk saçlarýmý görsün de ardýnda nasýl bir enkaz býraktýðýný bilsin istedim. 

            Fotoðrafýmý görür görmez yanýt verdi:

            "Pek de yakýþýklý olmuþsun!"

            Þimdi ben diyeyim buna? Bu dalgalýya, bu takmaz sevdalýya,  bu umursamaz vefasýza ne diyeyim? Kýzsam da çare deðil! Alýp baþýmý taþtan taþa vursam da iþ deðil?  Ben diyorum "Ölmüþüm sensiz" o diyor ki "Baþýn sað olsun!"

            Çektim restimi ve  seslendim ona:

            "Sen orada giy en kalýn yalnýzlýk hýrkasýný ben burada donayým sensiz reva mý bu? Sen sarýl en kalýn teklik parkasýný üzerine, ben burada üþüyeyim sensiz! Hak mý bu? Yarýn Hakk'ýn dergahýnda hoþ görülür mü?"

            Restimi gördü ve cevap verdi hemen:

            "Mevsim kýþ, üþümen normal."

            Belli ki beni ciddiye almýyordu. Kafa yapýyordu benimle. Ben ona üþüyordum buz gibi, ona donuyordum ve ona keskin oluyordum jilet gibi.Ruhumu kesip buz parçalarýyla kanatýyordum. Karlarýn üzerine oluk oluk kaným akýyordu ve onun adýný yazýyordu. Ama o beni anlamýyordu. Böyle düþünmesi canýmý iyice acýttý ve ona haykýrdým yüreðimdeki varým yoðumla:

            "Yaz olsa ne yazar ki! Bir üþüdü ki içim... Bir titredi ki sensiz! Cehennemde olsam ne?" Aklýma ne gelse yazmak istiyordum.Halimi ona aþikar kýlmak ve bir nebzede olsa bana dikkatini çekmek istiyordum. Oysa o baþka hülyalarda, baþka sahillerde ve bensiz pek de mutlu bir þekilde yaþýyormuþ.Cevaplarýnda bunlarý anladým.Ben böyle düþünürken mesajý geldi yine.

            "Adresini aldým, yazarým sana!" dedi.

            "Anlayamadým." dedim "Ne adresi?"

            "Cehennemdesin ya!"

            Sustum daha! Kaderim buymuþ, imtihaným.

            Yüreðimin tutunduðu dal çat diye kýrýldý o an.

            Kalbimde öten kuþ öldü.

            Gözümdeki son damlada düþtü.

            Tek caným çýkmadý.

            Aldým baþýmý gittim.

           Gittiðimi gören olmadý.