Hasta, yataðýnda uzanmýþ donuk gözlerle kapýya bakýyordu.

Doktor gelip gidiyordu, hemþireler, temizlik görevlileri, hasta bakýcýlar. ziyaretçiler, eþ dost... Azrail'in gelmesi dahi an meselesiydi.

Herkes geliyordu da bir tek o gelmiyordu.

Dört gözle bekliyordu.

'O olmadýktan sonra yaþadým ne yaþamadým ne?' þeklinde düþünüyordu.Bir insan bu kadar mý can olur baþka birisine. Ondaysa yaþýyordur o, onda deðilse ölüyordur. Aþk vakasýydý besbelli lakin ona derman olacak þey bu hastanede mevcut deðildi. Doktorlarda aþka biganeydi, hemþirelerde, diðerleri de!

O gelseydi eðer iyileþecekti, belki de ayaða kalkýp ona sarýlacaktý.

Oysa gözler kapýya dikili kalýyordu saatlerce, ölüce!

Umut kapýdaki kilit deliði kadar da olsa vardý yine!

Yoksa çoktan terki alem eylemiþti.

O hep bekledi.

Müzmin bir þekilde bekledi, akut bir þekilde...

Onun gelmeyeceðini bile bile bekledi, ölmeyeceðini bile bile, sürüne sürüne, acýna acýna...

Aklýnda O vardý, doktorlar anlamýyordu.

Kalbinde  O vardý, doktorlar görmüyordu.

Ne filmler, ne ultrasonlar, ne mr'lar hiçbir þey onu bu hale düþüren derdi bulamýyordu.

Tetkiklerde tahlillerde onun izi çýkmýyordu, onun belirtisi yoktu.

Oysa baþtan ayaða onsuzlukla mücadele ediyordu.

Bu vücudun su kaybý gibi bir þeydi.

Kan kaybý...

Aþk!

- Neyi var? en çok duyduðu soruydu. Onu gören herkes mutlaka bunu sorardý etrafýndakilere. Kalkýp da "Neyim yok ki?" demeyi ne de çok istiyordu.

Ama yapamýyordu.

Kalbini yarýp onu göstermek istiyordu herkese.

Beynini çýkartýp onlu anlarý ispat etmek istiyordu cümle aleme.

Gözlerini kocaman açýp bu soruyu soran herkese gözlerindeki bebeðe iyi bakmalarýný istiyordu.

Sevdiði ondan gittiði gün o da devre dýþý kalmýþ.

Bir daha konuþmamýþ hiç kimseyle.

Gülmemiþ kimseye.

Bakmamýþ bir baþkasýna.

Olduðu yerde donup kalmýþ; terki yediði yerde, vurgunu...

Kimi nüzul demiþ, kimi kriz demiþ, kimi de kafayý yemiþ demiþ.

Aðzý olan yaftayý yapýþtýrmýþ.

Bir Allah'ýn kulu da kalkýp "Bu adam çok sevmiþ!" diyememiþ.

Doktorlar bile!

Hastaneye yatýrmýþlar. Refakatçisi bile yokmuþ. Bir insan bir kere terk edildi mi hep terke uðrar bundan sonra. En sevdiði onu bir kere terk etti mi artýk herkes onu her zaman terk eder. Hiçbir tedaviye yanýt vermemiþ. Vermez çünkü ona gidilen bütün yollar kapalýydý. Hiçbir teþhise kolaylýk saðlamamýþtý çünkü o derdini biliyordu. Belki de ölmeyi arzuluyormuþ, kimse bilmiyormuþ, anlamýyormuþ.Her türlü rivayet ona uyuyordu ama hiçbiri sahici deðildi.

O esaslý bir terke uðramýþtý. Giden sevgili, adamýn yüreðini de söküp götürmüþtü sanki! Geride sadece adamýn posasý kalmýþtý.

Damardan verilen ilaçlarýn faydasý yoktu.

Aðýzdan alýnanlarýn da!

Ona kalbe enjekte edilecek ilaçlar lazýmdý o da sevdiðiydi.

Direkt yaþama baðlayacak çareler lazýmdý o da sevdiðiydi.

Oysa yoktu ve bu ete batan iðne kadar gerçek ve acýtýcýydý. Bir diþ aðrýsý, bir týrnak çekimi gibiydi bu! Çek kurtul deðildi git kurtul da!

Uzaktaydý, gökteki yýldýzlar kadar uzaktaydý sevdiði. Bu mesafe ölçülebilecek bir mesafe deðildi, dönülebilecek bir mesafe de deðildi. Dönseydi O, yaþayacaktý. Hem de nasýl yaþayacaktý; daðdan kopup gelen çýð gibi yaþayacaktý, coþkun akan sel gibi gümbür gümbür yaþayacaktý. Karýþacaktý þehrin kalabalýðýna sevinçle. Çarþýda pazarda gezecekti onunla el ele, kol kola. Tutunacaktý yaþama dört elle! 

Ama O gelmedi.