Caným Anneciðimm
babam senli “özlem”ler üzerine þiir yazarmýþ..
sen bir defa “hasret” demiþsin..
adým “Hasret” kalmýþ..

babam bana hasretim derken..
sana hasretini dile getiriyor..
“hasretimmm”, der
hýzýný alamaz bir daha “hasretimm”,
hasretim derken ardýndan “m” sesini uzatýyor ya..
bayýlýyorumm.. bu ona has bir þey..

ya da bize..
ben de
m ile biten cümlenin, kelimelerin arkasýna
bir m de ben eklerim..
kime ne..
dediðim gibi bu sadece bize ait bir þey..

sen koymuþsun ya
ben adýmý çok seviyorum..
babamý da..
babam seni nasýl seviyorsa,
beni de öyle..
ben de seni öyle seviyorum..
hani her þeyden çok..

her þey ne kadar çok olabilir..
çok ne kadar çok..
merak ederim..
çok bizim sana hasretimiz gibi bir þey.. olmalý..
çok ne güzel..
Canýmm Anneciðimm
ben de
onun gibi sana asla kýrgýn deðilim,
hiç kýrýlmadým bilesin..
bu bizim kaderimiz..
seni nasýl seviyor geçemiyorsak..
kaderimizi de çok seviyor
þikayet etmiyoruz asla..

ben de
onun gibi senin iyi olduðunu bilmek,
senli kaygýlar duymamak istiyorum..
inþallah hep
gönlünce mutlusundur..
bu bize bin kere yeter