Babama Japonya'yý Sevdiren Kadýn-11

…

Dinlenmiþ olarak yoluna devam etmek istiyordu. Kaza yapan tren kaldýrýlmýþ, yol yeniden ulaþýma açýlmýþtý. Yeniden trene binerek yoluna devam etmek istedi. Sekinomiya ve devamýndaki Koyano, Muraokaku, Ojiraku, Ýsukuyone, Myogadani, Fuchimi Yuwara ve Koda köylerinden geçerek Wakasa’ya geldiklerinde üzerinde trenin yorgunluðu vardý.

Trenden indiðinde esmekte olan rüzgâr saçlarýný yalayýp geçiyordu.  Uzun yýllar önceden beri ayakta durmaya çalýþan istasyon binasýnýn eskiyen yerleri yer yer dökülüyordu. Binanýn giriþ kýsmýndaki alt dallarý kurumuþ yaþlý kaysý aðacýnýn dallarý istasyon binasýna tepeden bakýyordu. Nice yýllar yüzlerce kavuþmalara ve ayrýlýlara þahit olmuþtu. Dr. Safa yaþlý erik aðacýna baktý. Sararýp solan yapraklarýnýn çoðunu yere dökmüþ, yerler dökülen erik aðacýnýn yapraklarýyla kaplanmýþtý.

Bir süre istasyon binasýnda saða sola bakýnarak, kalabalýðýn azalmasýný bekledi. Daha sonra sakinleþen istasyon þefiyle görüþtü. Dr. Safa istasyon þefine kendini tanýttý ve bu köye niye geldiðini anlattý. Hatta dün gelirken yaþanan tren kazasýný ve yaralananlara yardým için Yabu’ya gittiðini de ilave etti.

Dr. Safa “bu köyde Kinugawa soyadýný taþýyan bir ailenin yaþayýp yaþamadýðýný” sordu. Ýstasyon þefi önce bu yabancý adama kuþkuyla baktý. “Acaba” dedi içinden, “farklý bir amaçla dolaþan biri olabilir mi?” diye düþündüðü oldu.

Dr. Safa Ýstasyon Þefinin düþündüðünü görünce, yanlýþ ve farklý anlamalara meydan vermemek için kartvizitini sundu. Adam kartý alýnca okudu ve kartýn üzerindeki resmi tanýmýþtý. Yüzündeki gerginliðin yerini tebessüm, gözlerindeki endiþe ise yerini hoþgörü çizgisine dönüþüvermiþti.

“Siz çok iyi bir insan olmalýsýnýz. Dünkü tren kazasýnda yolculara anýnda ilkyardýmda bulunmuþtunuz. Sizi televizyonda gördüm…” dedi.

Ýstasyon þefi “Bildiðim kadarýyla köyde Kinugawa soyadý taþýyan iki aile, daha önce yaþýyorlardý. Ailelerden biri Tottori Þehir Hastanesi civarýna göçtü. Diðer ailenin reisi olan kiþi ise bir iþ kazasý sonucu öldü. Ölen adamýn iki oðlundan biri Fukui’de diðeri Tokyo’da olacak. Anneleri ise Kyoto þehrinde yaþayan kýzýnýn yanýna gitti. Her halde aradýðýn bu aile olabilir. Ama adresini bilen var mý bilmiyorum,”  dedi.

Dr. Safa “Peki, görüþebileceðim hiçbir yakýn akrabalarý falanda mý yoktur?” dedi. Adam baþýný kaþýyarak düþünmeye baþladý. Ýçindeki iyilik duygularý, þüphelerinin önüne geçince “Doðru ya!” dedi. Yaþlý bir ablalarý olacaktý. Ýsterseniz tarif edeyim, dedi. Yaþlý kadýnýn oturduðu evin yerini tarif etti.

Dr. Safa baþýyla istasyon þefini onayladý. Ýstasyon þefine teþekkür etti. Açýlmak için bir süre Wakasa sokaklarýnda tarif edilen yaþlý kadýnýn evine doðru yürüdü. Gözleri ikide bir kapý önlerindeki saksýlarda açan rengârenk çiçeklere takýlýp duruyordu. Japonya’daki evlerde çiçek kültürü hiç de Türkiye’den geri kalýr tarafý yoktu. “Neden hep kapý önlerinde? Alýp veya çalýp götüren olmuyor mu?

Demek olmuyor ki, kapý önlerine sýra sýra dizilmiþler. Demek ki, onlarý yiyip tahrip edebilecek, sokakta rastgele, baþýboþ gezen hayvanlarda yoktu. Veya hayvanlar kendi mekânlarýnda baðlý durumdalar,” diye düþünüp durdu. Türkiye’deki evler gayet geniþ olduðu için birçok canlý çiçek evlerin içinde veya pencere kanarlarýnda yetiþtiriliyordu.

Japonya’da ise evler çok dar mekânlar olduðu için, çiçekler evlerin içini deðil de, evlerin önünü süslüyordu. Hatmi çiçeðinden sardunyasýna, begonyasýndan, Horoz Ýbiði’ne kadar birçok çiçek gördü.  Wakasa küçük ama daðýnýk bir yerleþim yerine sahip bir köydü. Yakýn daðlardan inen irili ufaklý sular, tepeler arasýndaki Wakasa’da salýný salýný akan bir nehre dönüþerek, Wakasa’yý ortadan ikiye bölüyordu.

 Nehir dolana dolana güney batýya doðru akarak Tottori’den denize dökülen Sendei Nehrine katýlýyordu. Nehirle daðlar arasýnda kalan topraklara hayat ve can veriyordu. Çiçeðe, böceðe ve aðaca hayat kaynaðý oluyordu.

Gökyüzü beyaz ve gri bulutlarla kapalýydý. Asfalt ve kaldýrýmlar kuru olmasýna raðmen, toprak ve bitkiler ýslak ve nemliydi. Evler genelde ahþaptan yapýlmaydý. Çatýlar saç veya Japonya’ya has bir tür kiremit tipinde malzemelerle kaplýydý. Nerdeyse sokaklar terk edilmiþ gibi sessiz ve sakindi.

…

Dr. Safa yaþlý kadýnýn bulunduðu evin kapýsýnýn zilini çaldý. Bir süre bekledi kapýyý açan olmadý. Tekrar zile dokundu yine bekledi açan olmadý. Bir taraftan “evde kimse yoktur” düþüncesiyle geri dönmek istiyordu. Diðer taraftan “nasýl olsa buralara kadar geldim, bir netice almadan geri dönmeyeyim,” diyerek beklemek veya komþularýna sormak istiyordu. Bir süre saða sola bakýndý.

Kapýsýn çaldýðý ev yýllara meydan okuyan ama artýk ahþap yapýnýn tahtalarý dayanamaz duruma gelmiþ durumdaydý. Yer yer tahtalarýn boyalarý dökülmüþtü. Kapý önündeki saksýlardaki çiçekler bakýmsýzlýktan kurumuþ, birkaç yabani ot boy salmýþsa da onlarda boyunlarý kýrýlmýþ olarak saksýnýn üzerine eðilmiþlerdi.

O arada orta yaþlý bir kadýn kapýyý açtý. Karþýsýnda yabancý bir genç adam duruyordu. “Buyurun kimi aradýnýz?” diye sordu kadýn. Genç Adam “Suzume-San adýnda bir yaþlý bayaný arýyorum,” dedi.

Kadýn biraz endiþe, biraz da merakla “Niye ararsýnýz ki o kadýný?” diye sordu. Genç Adam “Aslýnda ben Hitomi diye orta yaþlý bir kadýný arýyorum ama anladýðým kadarýyla bu köyden ayrýlalý çok uzun zaman olmuþ… Anlatýldýðý kadarýyla da Suzume-San Hitomi’nin halasý imiþ… Yeðeni olan Hitomi hakkýnda biraz bilgi almak istiyorum,” deyince…

Kadýn “her ne kadar rahat Japonca konuþsanýz da, bir Japon deðilsiniz. Peki, siz kimsiniz? Hitomi’yi niçin arýyorsunuz?”

 ...

Devamý Var

...

Ant.150515