Yoz ülkenin kralý buyurdu: “Bundan böyle deðerli taþlarý iþleyip satmayacaksýnýz. Tüm kuyumcular çifçilik yapacak.” Vezirler, kuyumcularýn hediyelerinin hatýrýna kralý bu kararýndan döndürmeye çalýþtý. Ama nafile. Tüm kuyumcular, çaresiz, birer çiftçi oldu. Taþlarý iþleyen eller, topraðý iþlemeye koyuldu. Ürünler bollaþtý böylece. Yiyecekler ucuzladý. Halk memnun oldu buna.

                                                   Ertesi sene, yoz ülkenin kralý, bir fermanda daha bulundu: “Bundan böyle hiç bir þair, ben de dahil, kimseye methiyeler düzemeyecek. Tüm þairleri tellal yapýn.” Vezirler, kendilerini de öven þiirlerin hatýrýna, kralý caydýrmaya çalýþtýlar yine. Ama nafile. Tüm þairler kralýn fermanlarýný, bilgelik dolu öyküleri, özlü sözleri, halký eðitecek bilgileri okumaya baþladýlar köy köy. Bilgi kimsenin malý deðildi artýk. Halk memnun oldu buna da.

                                                   Ve yoz ülkenin kralý, baþka bir fermanda daha bulundu sonraki sene: “Bundan böyle hiç bir müsabaka düzenlenmeyecek. Bahis oynanmayacak. Tüm sporcularý iþçi yapýn.” Vezirler, kendileri de bahis oynadýklarý ve hep kazandýklarý için, kralý vaz geçirmeye çalýþtýlar yine, umutsuzca. Ama nafile. Tüm sporcular ülkenin dört bir yanýnda evler inþaa etmeye baþladý. Konutlar ucuzladý. Evsiz barksýz kalmadý yoz ülkede. Halk memnundu buna da.

                                              Tüm bunlara alýþtý yoz ülkenin halký yavaþ yavaþ. Artýk hýrsýzlýk olmuyordu, çalacak mücevher yoktu. Kibir ve haset silindi yüreklerden, kimse kimseyi övmüyordu. Hýrs kalmadý, kimse yarýþmýyordu  kimseyle. 

                                                     Ama yine de bir eksik vardý. Güzellik yoktu. Mücevher yoktu. Þiir yoktu. Spor yoktu. Yozlaþmýþ güzellikler, yozluktan kurtulmanýn diyeti olarak sunulmuþtu...