Tuðla ocaklarýnda çalýþtýðým günlerdi. Ýþimiz çamurlaydý. Tepeden týrnaða çamura bulanýyorduk ve duþ almadan paklanamýyorduk.

Öðlen paydosu için tanýnan süre yarým saatti ve öðlen yemeði için bir yere giderken banyo almaya kalkýþýrsak yetiþemiyorduk. Herkes sefer tasýyla getirdiði bir þeyleri atýþtýrarak öðünü savuþturmayý tercih ediyordu. Benim ise deðil sefer tasýyla yemek getirmek, bir sefer tasým bile yoktu. Yeni baþladýðým iþ yerine en yakýn lokanta bir ýzgara köftecisiydi. Zorunlu olarak banyo almadan, hemen ellerimi yýkayarak koþturdum, vardým lokantaya. Boþ bulduðum bir sandalyeye oturdum.

Ýlk gördüðüm tepki, yanýna oturduðum þahýs, kendisine temas etmemi önlemek ister gibi sandalyesini az öteye çekiþtirdi. Hýnca hýnç dolu masalar arasýnda nefes nefese koþturan garsonun gelerek sipariþimi almasý için bir süre bekledim. Baktým gelmiyor, “þef, bakar mýsýn!” diye seslendim. Baktý, ama öylesine uzaktan þöyle bir bakýp yanýma gelmeden. Ya sabýr çekerek az daha bekledim. Gelmediðini görünce ayaklanýp önüne çýktým.

“Þefim, yemek paydosum yarým saat. Ýþime geri yetiþebilmem için sipariþimi hemen alman gerek. Lütfen, bana bir porsiyon köfte ile bir piyaz getirir misin?”

Adam üstümden baþýmdan dolayý küçümseyerek, “herkesin vakti kýsýtlý,” diyerek geçti gitti.”

Arkasýndan bakarak, aþçýya sipariþimi seslenecek mi diye bekledim. Seslenmedi. Lokantanýn sahibi olabileceðini düþünerek kasiyerin yanýna gittim. “Affedersiniz efendim. Bir köfte yemek için gelmiþtim, mamafih, neredeyse yemek paydosum bitecek ama sipariþim bir türlü alýnmýyor. Yardýmcý olabilir misiniz?” diye ona da dil döktüm. O da umursamadý.

“Bekleyeceksiniz…. Görüyorsunuz vaziyeti.”

Dükkanda yýðýnla müþteri vardý ve garson hepsine tek baþýna koþturuyordu. Dükkanýn havasýný bile deðiþtiren dilenci kýlýklý bir adamla niye vakit geçirsindi ki?

Masama dönerken, garson bu defa, “bir ýzgara bir piyaz mýydý senin isteðin?” diye sorunca çok duygulandým, çok.

“Evet efendim! Çok teþekkür ederim efendim!” diye diye adamcaðýzý mutfak penceresine doðru uðurladým.

Pencereden eðilip, “bir ýzgara, bir piyaz!” diye bir sesleniþi vardý ki, bunun benim için yapýldýðýný düþününce gözlerim doldu. Sandalyeme gayet maðrur edalarla geri dönerek oturdum.

Masada diðer oturanlar tabaklarýndakileri yiyip bitirmiþlerdi bile, bense yeni baþlayacaktým.

Çabucak gelse de baþlasam.

Çabucak gelmesi mümkün deðildi tabii; et bu, piþmesi uzun sürerdi. Daha on beþ dakika vardý paydosumun bitmesine, evvel Allah rahatça yiyip iþime yetiþirdim.

Sabýrla beklemeyi sürdürdüm. Kaldý on dakikam. Hay Allah! Neden bu kadar gecikti ki! Gözüm mutfaðýn penceresinde beklemeyi sürdürdüm.

Yedi dakikam varken, nihayet getirilebildi servisim. Altý tane köfte, bir yeþil biber ve bolca soðan. Bir baþka tabak içinde de fasulye piyaz. Neyse, buna da þükür!

Altý köfte büyükçe altý lokma ile üç dakikada bitti. Kaldý dört dakikam, Ýþ yerime yetiþebilmem ise beþ dakika. Bu durumda piyazý yiyemeyecektim. Hemen kalktým, kasiyerin yanýna vardým.

“Hesabýmý rica edebilir miyim?”

“On iki lira!”

Çýkarttým, kaðýt on beþ lirayý yazar kasanýn yaný baþýna býraktým.

“Çok teþekkür ederim!” diyerek çýkýp gittim.

Býraktýðým bahþiþ nedeniyle arkamdan bakakaldýklarýný hissettim.

Ýþ yerime ulaþtýðýmda nefes nefeseydim; çünkü, koþarak dönmek zorunda kalmýþtým.

Ertesi günkü öðlen paydosunda gene ayný lokantaya gitmek zorunda kaldým, zira civarda bir baþka lokanta yoktu. Biraz daha zaman arttýrabilmek için giderken de koþtum. Hýzla daldým lokantaya ve bu defa daha girerken garsona sokulup, “lütfen bir ýzgara köfte ile bir piyaz getirir misiniz?” dedim.

Adam, “baþüstüne efendim!” dedikten sonra sipariþimi mutfak penceresinden içeri hemen iletti. “Acele bir ýzgara köfte, bir piyaz; garnitürü bol olsun!”