Gören adam, kör adama dedi ki: “Þu uzaktaki aðacý görmeni isterdim. Öyle mahsun bir hali var ki…” Kör adam ise, “O aðaç uzakta deðil.” dedi. Gören adam, “Sen nereden bileceksin, tabi ki uzakta.” dediðinde, kör adam, þunlarý söyledi: “O aðaç, uzakta deðil, zannettiðinden de yakýnda, sende. O aðacý var eden, senin zannýn. Görmek, dýþarýda sandýðýndan beynine gelenle deðil, gözünden beynine iletilenle gerçekleþiyor. Algýn, gözünle beynin arasýnda, zannýn, aðaçla senin aranda… Beynin, birebir aðacý deðil, gözündeki hayali görüyor. Hiçbir þey uzakta deðil. Zira, ötede olan, Var’ dan gayrý olan bir varlýk yoktur. Biz var zannederiz. Senin gördüðün zannýndýr, senin gördüðün cahilliðindir,senin gördüðün körlüðündür. Ýnan bana dostum, çünkü körlüðü, en iyi bir kör bilir.”

Gören adam ise, onun dediklerini kulak ardý etti ve þöyle düþündü: “Aman be sende. Körlüðü en iyi sen bilirsin tabi. Ama görme üzerine ahkam kesme. Neymiþ de, gözümden beynime giden sinyalmiþ. Onu biz de biliyoruz. Ama gözüme nereden geliyor? Tabi ki o aðaçtan geliyor. Ve o aðaç, taa uzakta. Adým gibi eminim. Yerini bir körden öðrenecek deðilim. Konuþuyor iþte…”

Ve tüm bunlarý bilen aðaç dedi ki: “Ben ne uzaktayým, ne de gören adamdayým. Ben, Var’ dan gayrý deðilim elbette, ve ama var da deðilim. Ben yokum ve Hiç’ deyim. Her yerdeyim çünkü Hiç’ denim