Ömrüm
* ÖMRÜM *
Ah ömrüm kime emanet ettin
İçimin aynasına ağlayan öksüz sevdamı
Her yıkılışın ardından durur gülüşün.
Şimdi bir güz yağmuru var içimde
Dağlara dokunup geçtiği martı kanatlarında
Dün gibi düşümde çocukluğum.
Hangi güle uzansa ellerim
Dokunmadan geri döner dikenin arzusuna
Dağlar yıkılsın gözyaşlarımdan bu dizelerin
Dalgalar denizine ısınmış, mavisine tutulmuş güneş
Ne zaman tutsam ellerini,
Kuşanır ansızın, hasretin tozlu raflardan önüme.
Sonbaharı erteledim, leylaklar solmasın
Su olsan sesinden tanırım, toprağım uyanır gülün kokusuna
Seni öper, mehtabın ışığına dalar gibi.
Gözlerinden buharlaşır uçarım gökyüzüne
Sonra bulutlarından yağmur olur düşerım her zerresine;
Geç öğrendim her şeyi aşk adına
Aşk dediğin bir yanılgı, acıyla bitter
Ve son nefesime sakladım
Yenilmiş olmanın, kederli yükünü...
Nuri Dağdelen
(
Ömrüm başlıklı yazı
Öz tarafından
28.10.2015 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.