Babama Japonya'yý Sevdiren Kadýn-60

...

Pazar günü Ogawara’da baþkan ve eþinin misafiri olmuþlardý. Ayumi rahatsýzlýk sonrasý daha bir sakinleþmiþti. Daha çok etrafýnda olup bitenleri seyrediyor ve dinliyor, sanki daha çok dýþarýdan Safa’yý ve çevreyle olan iliþkilerini gözlemliyor, kendi iç dünyasýnda deðerlendirmeye tabi tutuyordu.

Safa’nýn çevreyle olan kolay diyaloðu, uyumluluðu, nerede ve ne þeklide davranacaðýný bilmesi ve davranmasý Ayumi’nin çok hoþuna gidiyordu. ‘Neden ben ayný rahatlýðý ve uyumu gösteremiyorum?’ diye kendi kendine hayýflanýyordu. Onun bu tavrý; sýnýrsýz bir özgüvene sahipmiþ duygusu uyandýrýyordu kendi üzerinde…

Sebepli veya sebepsiz hastalýk derdi çeken insanlarýn dertlerinde derman olmak, yapýlabileceklerin en iyisini yapmak için devlet adýna bir araþtýrmanýn içindeydiler. Gün oluyordu ki ya yemek yemeyi ya da dinelmeyi unutuyorlardý…  Bazen yatan hastanýn birine umut, diðer birine tebessüm baðýþlýyorlardý. Bazen aciz ve yetersiz kalýyorlar, bir þeyler yapamamanýn acziyet ve ezikliðini yaþýyorlardý. Her insanýn ayrý bir yaþam mücadelesi verdiðine þahit oluyorlardý. Kimi hayata tutunmak için verdiði gayret ve çabayý görüyor, onlarý ümitvar edebilmek için yüreklendiriyorlardý.

Arada bir Ayumi “Neden bu kadar çalýþýyorsun? Neden bu kadar insanlarý seviyorsun?” sorularýna “Sevmeyeyim mi? Çalýþmayayým mý?” diyen kýsa kesiveren sözlerinin muhatabý oluveriyordu. Ýçlerinde ümidi tükenmiþ, hatta ümitsizlik korkusu içinde ölümden korkan insanlara ümit aþýlamaya çalýþýyor, mücadele etmeye davet ediþi karþýsýnda ona olan saygýsý her geçen gün artmaya devam ediyordu.

Ayumi; Safa’nýn “Eðer hastalar musibet ve hastalýk olarak yaþadýklarýný bir yükseliþ merdiveni olduðunu bilselerdi o kadar çok üzülmezler ve sitem içerisinde olmazlardý” sözleri kendi içinde bir yere oturtmaya çalýþýyordu. ‘Bu nasýl olabilirdi?’ Bir türlü aklý ermiyordu. ‘Musibet veya hastalýðýn iyi yönü ne olabilirdi?’ sorularý aklýna geldikçe, sanki o kalbinden ve aklýndan geçenleri okuyormuþçasýna açýklamalar yapýyordu.

“Musibetler ve hastalýklar insana aciz bir kul olduðunun hatýrlatýr ve Yaratýcýsýna yönelerek tevekkül etmesini ve þifayý ondan beklemesi gerektiðini söylediðini ah bir anlayabilselerdi…” sözlerine gülmüþ hatta dudak bükmüþ bir gün sonra kendini hasta olarak bulmuþtu.

Safa “Ya Rabbi acizlikten ve tembellikten sana sýðýnýyorum” diyor ve musibet ve hastalýklar karþýsýnda sabrýnýn sabrý cemil; ‘þikâyet edilmeyen sabýr’ olmasý için Rabbine dua ediyordu. Ayný þekilde Ayumi’nin de hareket etmesi için ona öneride bulunuyordu.

Ayumi; Safa’nýn “Hastalýk bizzat hayýrdýr veya hayýrlara vesiledir. Hastalýk, hayatýn gerçek anlamýnýn idrakine yardýmcý olur. Ýnanan insana ibadet hükmündedir ve Ýlahi bir hediyedir,” sözlerini içinde sindirmeye çalýþýrken yetersizliðini görüyor, onu anlamakta güçlük çekiyordu.

Bir ara aklý kusurda güzellik bulmanýn eski Japon sanatýna dayanan Wabi Sabi sevgisi ile Safa’nýn durumunu karþýlaþtýrmaya çalýþtý. Arkadaþýný kusurlarý sevme sanatý içinde deðerlendirmeye çalýþýyordu ama bir türlü kalbini ikna edemiyordu. Bu daha baþka bir þeydi sanki… Safa kusurlu deðil aksine mükemmel bir insandý. O kadar çok þey bildiðine, bildiklerini uygulayýp doðru olduðunu gördükçe ona olan hayranlýðý katlanarak devam ediyordu.

Onun kendine yabancý olan bir dünyaya pencere açmaya çalýþtýðýný biliyordu. Ama o pencereden bakabilmeyi bir türlü beceremediði için de onu anlamakta zorlanmaya devam ediyordu.

“Eðer mana boyutuyla güzel þeyler olmasaydý, Yaratan sevdiði kullarýna hastalýk vermezdi. Ýnancýný yüce Nebi’nin ‘En çok musibet ve meþakkate muhatap olanlar, insanlarýn en iyileri ve kâmil olanlarýdýr,’ sözlerinden alarak asil bir duruþ sergiliyordu. Uðradýðý derdi Rabbinin celal sýfatýnýn gam elçisi olarak görüyor, onu bir dost gibi karþýlayýp kucaklýyordu.

Bir aylýk çalýþma yoðun bir tempoda devam etmiþ, gün be gün hastalýkla mücadele edenlerin acýlarýnýn gerçek yüzleriyle karþýlaþmýþlardý. Bazen çaresizlikle acziyet içinde baþ baþa kalmýþlardý.

Safa’nýn “Ayumi Haným siz de bilirsiniz ki, sýnýrsýz aczin ve zaafýn etkisiyle hastalýða yakalanan kiþi, söz ve davranýþlarýyla kendini duada bulur. Yaratýcýya sýðýnan hastanýn acýlarý ve sýkýntýlarý önemli derecede hafifler. Ýnsanlar organlarýn kendi mülkü deðil de, Yaratýcý tarafýndan emanet verildiðini bilmiþ olsalardý, o organlarý koruyup kollamakla kendilerini yükümlü hissederlerdi…”  sözlerinden kendi adýna bir mana ve anlam çýkarmaya çalýþýyordu.

“Bazen seni anlamakta zorlanýyorum. Hatta bazen hiç anlamýyorum… Ýlerleyen zamanlarda yaþadýðým olaylarla kýyaslayýnca fark ettiðim ve farkýna vardýðým anlar da olmuyor deðil…”

“Hastalýk sabýr ve þükrü öðretir ibret alabilene…” demiþti de susup kalmýþtý kendi kendine… Ama Ayumi nerdeyse sýkýlmaya baþlamýþtý. “Evimi, anne ve babamý hatta kendi yataðýmý özledim…”

“Anlaþýlan sen gurbeti yani uzun ayrýlýklarý hiç yaþamadýn…”

“Yaþamadým ya!”

“Alýþsan iyi edersin…”

“Niye alýþacakmýþým ki…”

“Elbet daima ana kuzusu olacak deðilsin ya! Elbette evden, anadan babadan ayrýlmak zorunda kalacaksýn… Yuvadan uçup kendi yuvaný kuracaksýn…”

“Beni doðup büyüdüðüm taþýmdan ve topraðýmdan söküp çok uzaklara götürmezsin deðil mi?”

“Son sözü ben deðil, daima kader söyler…”

...

Devamý Var

...

Ant-150915