Online Üye
Online Ziyaretçi
Oldukça cana yakın, zekiydi
Enerji dolu iyi atletti,
Başına işler açan merakı,
Asla vazgeçmez azim vermişti
Tek dostu yoktu hoş çevresinde,
Sanal yaşamdı tül perdesinde,
Merakına dem gezerken nerde,
Yasak öğütler epey germişti!
O gün seherde erken uyanmış,
Bayrammış gibi güzel kuşanmış,
Oyun oynarken hayli usanmış,
Kapı kilidi açık görmüştü!
Anne ve baba derin uykuda,
Kapıyı açmış sanki pusuda,
Ormana doğru hızlı koşuda,
Özgürlük anı kalbi sarmıştı!
Bakmış ki birden dönüp geriye,
Evi kaybolmuş dönmüş deliye,
Ağlamış çokça ama nafile,
Bu senaryoyu farklı kurmuştu!
Birden göründü önünde köpek,
Kükrerken korktu hissetti ödlek,
“Gitsen başımdan…” acıyla titrek,
İmdat ederken ne bağırmıştı!
“Korkmana gerek yok dostça geldim,”
“Orman zalimdir tecrübe bildim,”
“Neden ki kaçtın evden, sarsıldım…”
Köpek bir insan gibi erdendi!
Anlattı içten, pek dost oldular,
Dertleşip koyu lafa daldılar,
Evine birçok yollar buldular,
Köpek telaşla keşfe turlandı!
Az gittiler hem de uz gittiler,
Yokuş dere tepe düz gittiler,
Arada durup izler güttüler…
An karanlığa çoktan ermişti!
Korkunç narayla birden durdular,
Gür bir ayıyı inler gördüler,
Ona baktıkça canı gerdiler,
Ayıda köpek gibi erdendi!
“Ayağıma bak bir diken battı,”
“Acıttı hem de çokça kanattı,”
“Dikeni alda versin rahatı! ”
Çocuğun içi cız etti, dert sardı…
“Ayı kabadır inan yer seni…”
“Sakın çıkarma hiç bu dikeni…”
“Akıtır senin masum kanını…”
Köpek çocuğu ne çok uyardı!
“Korkma dost yardım etmem de gerek…”
“O benden zayıf, gerek kurtarmak…”
“Hem anne baba sözü bu gütmek…”
Der demez ine birden girmişti!
Çocuk dikeni etten çıkardı,
Ayı oh çekip nasıl haykırdı!
“Dostumsun artık benim…” bağırdı
Çocuğa neyi varsa vermişti…
“Niçin gezersin ormanda çocuk? ”
“Giyilmez soyka görsen bir gocuk…
“Yerler ki, seni enfes sucuk…”
“Emrindeyim bak!” diye bağırdı…
Çocuk anlattı dostu köpeği,
Vermişti nasıl ona döşeği,
Nasıl rahattı artık yüreği,
Çocukta güven, korku eridi!
Az gittiler hem de uz gittiler,
Dere tepe düz yokuş gittiler,
Arada durup izler güttüler…
An aydınlığa çoktan ermişti!
Irmağa gelmiş, ayı aniden,
“Yemeği teklif etti sahiden”
Dalmıştı suya, farksız avcıdan
Canlı çuprayı yere sermişti!
Sürtünce bir bir çakmak taşları,
Odunu sardı birden ateşi,
Döndükçe balık pişirdi başı,
Kokusu burnu enfes sarmıştı…
Tadı lezizdi, sonra kalanı,
Ayı torbaya koydu, saklandı
Hoş muhabbetle mazi aklandı
Zinde uyanıp planlar kurdular…
Az gittiler hem de uz gittiler,
Dere tepe düz yokuş gittiler,
Arada durup izler güttüler…
Kırlarda birçok zebra gördüler…
Hepsi çocuğa hoşça baktılar,
Ayı it gibi mani yaktılar,
“Hoş geldin! ” deyip dostluk ektiler,
Hal hatır sorup aşka erdiler…
Zebra üstüne, tek çocuk bindi,
Umutlar yolu bulmak içindi
Dördü pür dikkat adeta cindi!
Dikkatlerini keşfe vermişti…
Derken papağan şaktı övgüyle,
Çocuğa durum sordu ezgiyle,
Çocuk ona dedi sevgiyle,
Sonunda çığlık attı “Hal”e yar…
“Size gelmeden önce aleni…”
“Ağlaşan insan gördüm bu gibi”
“Siz takip edin gidelim geri! ”
Yok etti haber bütün kederi…
Ayı, it, zebra, çocuk pür sevinç,
Uçarken kuşta ne mut ne kıvanç,
Eve varmaya kapladı inanç!
Böylece hızla eve vardılar…
Çocuk zebradan bir anda indi,
Ailesine koştu, erişti…
Sarıldı öptü şevkle, sevişti,
Mutluydu herkes, huzur yeşerdi…
Ayı torbadan balık, çıkardı
Kor bir ateşte hemen pişirdi,
Muhabbet aşla, kaşık tat verdi,
Hoş olmasa da vakit seferdi…
Ayı ailem dedi-beklerdi,
Papağan özgür kuşum söyledi,
İt, zebra kalmak için yeğledi,
Çocuk mutluydu ağda son verdi…
Onlar coşkuyla murada erdi,
Bize bu güzel masalı verdi…
İbretler aldık unuttuk derdi
Çocuklara yol, büyük eserdi…
Saffet Kuramaz