Orta bir’de okuyorum. Sene 1973. Köyden gelmenin sorunlarýný hala yaþamaktayým. Baþým Türkçe ile hayli dertte. Yaþlý bir Türkçe hocamýz var. Ýsmini hala hatýrlýyorum “ Hikmet Leblebici”. Kýsa boylu, ciddi bakýþlý ve oldukça esmerdi. Her derste, öðretmen lisesinde okurken okulu ziyaret eden Atatürk konusunu iþlerdi. Gözlerine baktýðýný ve derinden aþýk olduðunu sanki yaþar gibi anlatýrdý.

 Ýlk dönem iki yazýlýmda “4”tü. Ýkinci dönem ilk yazýlýmda “ 4”tü. Korkmaya baþlamýþ, artýk korkunç hayaller görüyordum. Sýnýfta kalacaktým belki de… Öðretmenimiz trafik kazasý geçirmiþ ve bir ay okula gelememiþti. Kendi kendime söz veriyordum. Eðer gelirse çok iyi bir not alacaktým. Bunun içinde sanki yazýlý olacakmýþým gibi durmadan eski konularý tekrar ediyordum. Belirsizlik içinde kalmak ne kadar kötüydü, bu zamanlarda sabýrlý olmakta. Öðretmenimiz okula geri döndüðünde ilk iþi yazýlý yapmak olmuþtu. Sonuçta hazýrdým ve “8” almýþtým. Türkçeden geçmiþtim. O günlerde bu mutluluk anlatýlýr cinsten deðildi. Sýnýfýn üçte biri bu dersten geçebilmiþti. Ertesi sene baþka sýnýfla birleþtirilmiþtik.

 Yýllar geçti. Üniversiteye baþlamýþtým. Bir gün mahallemiz elektrik idaresine elektrik borcumuzu yatýrmak için gitmiþtim. Faturayý ödedim ve geriye döndüðümde “ Hikmet leblebici” arkamdaydý.. Göz göze gelmiþtik. Onu tanýmýþtým ama yýllar geçmiþti. Ýçimden “Beni tanýyamaz. Hem bunamýþtýr!” dedim. Tam onu geçecektim ki, gözlerime öyle dikkatle baktý ki…“Saffet, insan ne kadar büyürse büyüsün ve deðiþirse deðiþsin gözler asla deðiþmiyor. Nasýlsýn evladým?“ demez mi. Öylesine onure olmuþtum ama mahcupta! Kýsa bir konuþma yaþadýk ve ayrýldýk.

 Yýllar geçmesine raðmen ismini hala yaþatýyorum beynimde. Böyle ne öðretmenler kaldý nede öðrenciler. Ne zaman düþünsem, üzülüyorum bu tatlý aný aklýma gelse… Sizinde varmý böyle anýlarýnýz? Paylaþýr mýsýnýz benimle…

Saffet Kuramaz