Irak’ta, Suriye’de, Filistin’de, Afrikada, Türkiye’de… Ya da dünyanýn hiç tanýmadýðýmýz her hangi bir ülkesinde, nerede olursa olsun yaþanan acýlarýn,  yüreðimizden yükselen çýðlýklarýn ve gözyaþýnýn rengi yoktur… Acýlar hep ayný biçimde yüreðimizi yakar, çýðlýklarýmýz hep ayný biçimde içimizde bir volkan gibi patlar ve acýlarýn izini taþýyan gözyaþlarýmýz hep ayný biçimde gözpýnarlarýmýzdan bir sel gibi taþar…

Dünyanýn neresinde olursa olsun, insan yanýmýzý yakýp küle çeviren, insanlýðýmýzýn geçmiþini, tarihini, kültürel deðerlerini ve doðamýzý tahrip eden ve dünyanýn tüm insanlarýyla kardeþ ve dost olabilme ihtimalimize insafsýzca saldýran ve yaþam alanýmýz olan dünyamýzý baþýmýza yýkarak yaþanmaz kýlan tüm silahlarýn ve savaþlarýn rengi: ölüm kalým rengidir. Tarifsiz acýlarýn, anlamsýz düþmanlýklarýn, nefretin, ýrkçýlýðýn, faþizmin, yýkýmýn, felaketin, açlýðýn sömürünün, yokluðun ve yoksulluðun acýmasýz rengidir savaþ… Ve o kahrolasý ve yýkýlasý burjuva iktidarlarýn (insanlarýn ölümü pahasýna) insan ve doða üzerindeki egemenliklerini sürdürebilme gayretlerinin ve tapýndýklarý paranýn rengidir savaþ…

Oysaki: savaþlarýn ve çatýþmalarýn ortasýnda kalarak bir merminin ya da bir þarapnel parçasýnýn hedefi olan eþlerine, babalarýna, analarýna, çocuklarýna, oðullarýna ve kýzlarýna aðlayan analarýn, babalarýn ve çocuklarýn gözyaþlarýnýn rengi yoktur… Beyaz ya da siyah, kýzýl ya da sarý… Rengimiz ne olursa olsun acýnýn ve gözyaþýnýn rengi yoktur.

Ülkemizde ve dünyamýzda farklýlýklarýmýn bir zenginlik olarak görüldüðü… Farklýlýklarýmýzýn hor görülmediði ve ötekileþtirilmemize neden olmadýðý… Farklýlýklarýmýzýn asimilasyon ve inkâr yöntemleriyle yok edilerek tek tip insan olmaya zorlanmadýðýmýz… Farklý insan kimliklerimizin ve farklý insan renklerimizin savaþ ve ölümlerle karanlýða ve tek bir renge boyanmadýðý… Baþka analarýn çocuklarý tarafýndan kendi çocuklarýnýn öldürülmediði ve kendi çocuklarýnýn da baþka analarýn çocuklarýný öldürmediði bir dünyada barýþ içinde yaþamak tüm analarýn özlemidir…

Gençlerin daða çýkmasýna ve devlete karþý savaþmalarýna neden olan ve yýllardýr çözülmeyi bekleyen ve þimdiye kadar hep þiddet ve savaþ yöntemleri ile çözülmeye çalýþýlan Kürt sorununun siyasal ve demokratik yöntemlerle çözümüne yanaþýlmamasý ne yazýk ki, karþýlýklý çekilen acýlarý, ölümleri ve gözyaþlarýný çoðaltmaktan baþka hiçbir iþe yaramadý. Analarýn gözyaþlarýný dindirmek, yaþanan acýlarý ve ölümleri durdurmak için siyasal ve demokratik adýmlarýn devlet ve hükümetler tarafýndan cesaretle atýlmasý, muhataplarý tarafýndan savaþýn ve çatýþmalarýn bir an önce sonlandýrýlmasý ve barýþýn, kardeþliðin, özgürlüðün egemen olduðu demokratik bir ülkede yaþamak hepimizin yararýnadýr.

Açlýðýn, yokluðun, yoksulluðun, acýlarýn ve gözyaþlarýnýn sofrasýnda beslenen hangi Türk anasý, hangi Kürt anasý gözünden bile sakýnarak bin bir emek ve zahmetle büyüttüðü ve yaþamlarýnýn en güzel ve en renkli çiçeði olarak koklayýp baðýrlarýna bastýklarý evlatlarýnýn cansýz bedenini görmek ister ki? 

Ateþ düþtüðü yeri yakar… Hangimizin yüreði evlatlarýnýn cansýz bedenleri kendilerine teslim edilen analarýn yüreði kadar yanabilir ki? Hangimizin sözleri analarýn yüreðinde kopan fýrtýnalarý dindirebilir ve acýlarýný hafifletebilir ki? Hangimizin gözyaþlarý analarýn yüreðinde patlayan ve acýlarý çoðaltarak akan bir volkan gibi düþtüðü yeri yakýp küle çevirebilir ki? Hangimiz daðda bir köy mezarlýðýnda ya da bayraða sarýlý tabutlarýn arkasýnda yürürken kalabalýðýn arasýnda yitip giden analar kadar ýssýz ve dipsiz bir yalnýzlýða mahkûm olabiliriz ki? Hangimizin yüreði çocuklarýna memesindeki sevgi sütüyle hayat verip büyüten analar kadar çocuklarýnýn yüreklerinden kopartýlmasýna ve yaþamlarýnýn ellerinden çalýnmasýna dayanabilir ki? Hangimiz çocuklarýný bir daha geri dönmemek üzere kara toprakla buluþturan analar kadar çocuksuz zamanlarýn ve yalnýzlýklarýn dayanýlmaz aðýrlýðýný yüreðimizde taþýyabiliriz ki? Ve hangimiz gülüþleri ölüm tarafýndan çalýnan analar kadar çocuklarýnýn gülüþüne duyulan sonsuz bir özlemle yaþayabiliriz ki?

Ya babalar… Çocuklarýnýn ölümü karþýsýnda babalarýnda yüreði yanar… Üzeri külle örtülmüþ görünmez bir ateþ gibi sessiz, içerden, yavaþ ama derinden bir kor gibi yanar… Yanar, yanar, yanar… Dokunanýn elleri yanar…  Ve hiç insani olmayan ve “erkekçe” bir tavrýn ürünü olarak ortaya çýkan “erkekler aðlamaz” anlayýþýnýn dayanýlmaz aðýrlýðý altýnda ezilerek, gözyaþlarýný saklamaya çalýþsalar da,  babalarýn gözyaþlarý her zaman yüreklerindeki yangýna bir su gibi akar… Akar, akar, akar… Ve ölen çocuklarýnýn ardýndan babalarda aðlar…

Eþimizin, sevgilimizin, baba ve anamýzýn ve çocuklarýmýzýn ölümüne neden olan ve insan yaþamýný yok eden savaþlara biz karar vermedik… Ama barýþa birlikte karar verebiliriz. Doðanýn bize sunmuþ olduðu en güzel armaðan olan insaný içimizde öldürmek ve insan yaþamýný savaþlarla sonlandýrmak yerine insan yaþamýný birlikte özgürleþtirebilir ve insanlýða sunulmuþ bir armaðan olan dünyamýz da savaþýn ve nefretin ayrýþtýrýcý gücüne karþý, sevginin birleþtirici gücüne sýðýnarak aþka dair düþlerce, kardeþçe ve özgürce yaþayabiliriz.

Ve artýk, insanlýðýn düþmaný, zulmedicisi, kýyýcýsý, hükmedeni ve katili olmamalý insan…

Ýnsanýn sevgilisi, dostu, kardeþi ve dudaklarýmýzda sere serpe uzanan bir gülüþ olmalýdýr insan…

(25 Þubat 2016)