Dün uzağından geçtim
Mahzun bir duygunun.
İlk kez kusursuzluğunu hissettim İstanbul’umun
Tanımadığım bir efsaneye doğru,adım,adım
Torbalandım gecesine,sisli…

.

Beylerbeyi’nden Boğaz bir başka duygusalmış
Eylül akşamı köprüyü ayaklarından seyrettim
Şu denize düşmüş yıldızlar değildi oranın
Esrarı uzakta gizli taze anıların
Muzip habercileri değildi...

.

Artık teraslandı boğazın tenevvür ziyasında arzular
Seyirdi yıldızlar,
Yırtılıp bana doğru koşarak
Şimdi anılarımı buruşturmakla meşgulüm ben
Bebeklerinde gözlerimi kapatarak...

.

Salt bu şehirde ölebilirdi mazi
İstanbul benim pastelim
Nefs ki burada durmaz çağlar
Haremden kalkan gemilerin yankılı düdüğü
Bir gönül doğuyordu bana koca şehrin akşamından !!..

 
Vedat Dündar