Tamah ettikçe çoða dünyevi hýrs artmakta,
Ýkiye çýkamadan eldeki bir gidiyor.
Sevap yerine mizan günahlarý tartmakta,
Arýnmak geciktikçe hep alttan kir gidiyor.

Ýbret almadan baktýk göremedik matlubu,
Þeytan galip gelirken bilemedik maðlubu,
Her þey arka plansýz kapatýnca kulûbu,
Ýþte böylece insan dünyadan kör gidiyor.

Tul-u emel arzusu hýzlýca yaþatýyor,
Hiç farkýna varmadan aðýr yük taþýtýyor,
Elde sýfýr ile ruh eceli kaþýtýyor,
Nice saðlýklý zevat bakmýþsýn er gidiyor.

Makamý mevkisiyle kiminde yüz parlaktýr,
Sekerât-ý mevtinde kimisi de týrlaktýr,
Tüm bedene yayýlan ruh artýk yuvarlaktýr,
Kararýr münkir surat yüzdeki nur gidiyor.

Kocaman bu yer küre bir avuç nâsa darken,
Yapýþýp da tutaný yeraltýna sokarken
Yanýmýzdakilerden her gün gidenler varken,
Neden kul ýsrar edip Rabbine dûr gidiyor?

Aðzýmýzdan dökülen gizli-açýk sözümüz,
Deþifre edilecek saklý olan özümüz,
Çok bariz bir þekilde görür o an gözümüz,
Mahþere doðru uçup zahire sýr gidiyor.

Tâ elest bezmindeki sözünde duranýmýz,
Tek kurtulandýr diyor bu Yüce Kur’an’ýmýz,
Cennetliksek melekler selamla soranýmýz,
Cehennemlikler ise ateþe hor gidiyor.