Kara bulutlar çökmüþtü göðün üzerine. Siyahlar griler havada uçuþurken, mavilerin sarýlarýn boynu bükük... Iþýl ýþýl þelale cývýl cývýl kuþlar uykuya dalmýþ. Biri ateþ yakmýþ þuracýkta. Aðaçlarý aðlatan dallar kýrýk. Bu nasýl bir yaz sabahý ki böyle hüzün çökmüþ daðlara. Omuzlarýna binmiþ bir aðýrlýk. Yoksun kalmýþ orman renklerinden. Yeþili bile koyu simsiyah karanlýk. O yeþil ki huzur verir ruha, dinginlik verir. O yeþil ki þimdi uzaklarda, üzeri örtülmüþ hüzün karasýyla. Siyah bir tebeþir tozu saçýlmýþ sanki etrafa. Ya da kocaman ama koskoca ormandan bile irice bir dev ayak basmýþ karþýya. Gölgesini býrakmýþ daða taþa ovaya. Yok yok ,hüznün rengi bu, matemin rengi. Grinin en koyusu, siyaha merhaba diyor sanki... Nasýl bir yaz sabahý ki bu böyle ölü hissediyor insan, kýþ ortasýnda gibi...