Sokakta yürüyordum.Vakit akþamüstüydü.Önümde yapayalnýz bir çocuk ufak bedenini taþýmaya çalýþýyor,çýplak ayaklarýyla.Önce acýdým küçüðe,gözümden bir iki damla yaþ geldi sonra öfkelendim birden : “Nasýl yaparsýnýz bunu? Daha kendini zor taþýyan bir çocuða nasýl böyle bir yük yüklersiniz?” diye söylendim kendi kendime.Ben söylenirken çocuk yürümeye devam ediyordu.Bende arkasýndan yürüyordum.Ailesini bulurda hesap sorarým diye.
Karanlýk bastýrdý.Bizde epey yürüdük.Artýk öfkemden geriye sadece hüzün kalmýþtý.Ýki kývýlcýmla ýsýnmaya çalýþan bir çocuðun yanýna oturup,dünyanýn adaletinin olup olmadýðýný düþündüm uzun uzun. Oysa cevabý olan bir soruya cevap aramaya ne gerek vardý.Herkes doðru cevabý biliyordu ya da herkes kendi doðrusunu yaratýyordu.Ama asýl doðruyu göremiyorlardý.Ayný bu küçük çocuðun ailesi gibi doðru olanýn pes edip gitmek olduðunu düþünen ; ama asýl doðrunun kalýp savaþmak olduðunu göremeyen çok var aramýzda.Ben bunlarý düþünürken küçük çocuk bir þeyler ararcasýna etrafýna bakmaya baþladý.”Ne oldu” diye sorduðumda sanki þimdiye kadara orda olduðumu far etmemiþ ama fark ettiðine memnun deðilmiþ gibi bakan gözlerle,birazda utanarak:”Karným çok aç.” dedi.Ýþte o zaman yaptýðým hatayý anladým.Yanýna oturup düþüncelere dalacaðýma onu evime götürmeliydim.Geçte olsa hatamý anlayýp “Hadi gel benim evime gidelim.Beraber yemek yeriz.” diyip elimi uzattým.Çocuk büyük bir tereddüte düþtü.”Ýyi mi yoksa kötü mü?”diye düþünürken ona duyduðum bir anda yeþermiþ sevgiyi anlamýþ olmalý ki elimi tuttu.Ne zamandýr istediði oyuncaða kavuþmuþ bir çocuk gibi sevindim.Ben bu sevinçle çocuðun elinden tutmuþ yürürken,sokaktan geçenler bize garip garip bakýyordu.Gerçi haklýlarda.Biri modern ve temiz giyimli genç bir bayan diðeri ise kirden yüzü görünmeyen ama sevecen bakýþlarýyla insanlarý kendine çeken yýrtýk,kirli giysili bir kýz çocuðu.
Sonunda eve vardýk.Kapýyý açýp küçük kýzý kucakladým.“Önce yýkar giydiririm sonra yemek yer beraber televizyon seyrederiz.” Diye planýmý yapmýþtým.Bu yüzden onu önce banyoya götürdüm.Banyoya öyle bir hayranlýkla baktý ki sýrf sýkýldýðým için deðiþtirmek istediðim evimin,banyosuna ben bile hayran kaldým.O hayranlýkla etrafa bakarken kulaðýna“Yýkanmak ister misin?” diye sevecen ve sempatik bir sesle fýsýldadým.Önceki korku dolu bakýþlarýnýn tam tersine kendini emanet edermiþçesine bir bakýþla “tamam” der demez küveti doldurdum.Oynasýn diye birkaç tane de oyuncak getirdim.Ýlk defa yýkanýyormuþ gibiydi.Sanki ilk defa biri ona sevgisini vermiþ o da hiç sormadan almýþ gibiydi.ne mutlu ki bu sevgi benimdi.Ýpeksi saçlarýný kuruladýktan sonra küçüklüðümden hatýra diye sakladýðým giysilerden en güzelini seçip giydirdim.hiç bir zaman özenmediðim kadar özenerek hazýrladýðým sofraya kucaðýmda götürdüm onu.Sofrayý görünce bana olan sevgisi daha çok artmýþ gibiydi.Aslýnda yaptýðým yemekler çabucak bitince üzülürdüm ama bu sefer bir sevinç kapladý içimi.Doyduðunu anlayýnca kucaklayýp içeri götürdüm.Kumandayý verip“Ýstediðin kanalý açabilirsin.”dedim.Birkaç dakika sonra anladým ki,belki de daha ilk defa yýkanmýþ bir çocuk,kumandayý kullanmayý nerden bilebilirdi.Nazikçe“Ýstersen ben açabilirim.” dedim ve kumandayý alýp bir çizgi film kanalý açtým.Sevimli bakýþlarýný televizyona çevirdi. Hayatýnda ilk defa bu kadar huzurlu ve mutlu olduðu belliydi.Ama bundan sonra hep böyle olacaktý.Onu evlat edinecektim.Evet çözüm buydu onu evlat edinmek.
Daha adýný bile bilmediðim küçük bir kýz çocuðu bana gerçekleri göstermiþti.Üstelik en büyük derdim yalnýzlýktan kurtarmýþtý beni.Artýk ne beni karanlýk hücresine hapsedebilecekti yalnýzlýk ne de o küçük kýzý acýmasýz hayat.