Ey ay! Çýk bu gece semaya, bulutlarýný daðýt þu yüce Harput'un, yüzünü göster cana. Benim gibi karanlýk olma, içini ayrýlýkla boðma, aydýnlýða doðma! Sana þiirler yazýlýr, geceye dair umutlar beslenir seninle, acýlar bir nebzede olsa azalýr, çileler az da olsa çekilir hale gelir. Daðýt Harput'un baþýndaki dumanlarý, erit karlý daðlarý... Çýk bu gece, derdim çok. Senden yardým istiyorum acele.

             Harput'tayým, en zirvede!  Zirvedekiler yalnýz olur hep. Daðýn baþýndaki aðaç, uçurumun kenarýndaki çiçek, göðün tepesindeki yýldýz... Ve sensizliðin dibindeki ben... Bir de çöllerde derviþ, kalabalýklarda münzevi, akýllýlar ülkesinde meczub...

            Dertleþiyordum kendimle bir akþamüstü Harput'tan þehre bakarken.  Akþamýn kýzýllýðý Þehr-i Aziz'i sarýp sarmalamýþtý. Bir goncanýn kýrmýzýya dönmeden önceki haline benziyordu Þehri Aziz. Evler bu kýzýllýðýn içinde birer uzun aðaç gibi duruyordu. Uzayýp giden ýþýklar vardý, birer kýrmýzý yýlan gibi kývrýlýp giden... Kýzýllaþan bir orman gibi duruyordu þehir. Bir yakut gibiydi Harput'a týrmanan araçlar. Yokluðundan dolayý aðlamaktan gözlerim mi kýrmýzýlaþmýþtý yoksa sahiden güneþin kýzýllýðý mýydý bu gördüðüm? Bilmiyorum. Elimde tavþan kaný bir çay, karþýmda kýrmýzýnýn binbir tonunda Þehri Aziz!

            Kan damlýyordu geceye gözlerimden, hayat mý baþlýyordu bu gece, hayat mý sona eriyordu? Bayat hislerle çýkmýyordum karþýna senin, taraveti kendisinde saklý olan hislerle karþýndaydým. Acýlarým dahi taptaze, hüzünlerim, sensizliðim...

            Ah be Aziz Þehir! Sana Harput'tan hüzünle bakmak... Hüzünlü yüzle Harput'tan sana bakmak... Maðrur bir kartal gibiydim ama kalbi yaralýydým, havalýydým ama bahtý karalýydým da! Kim bu adam diye soracak olurlarsa sana, sadece geçmiþten gelen bir ses, bir gölge demen yeterli... Beni aþikar etmene gerek yok. Sen zaten bende ayyuka çýkmýþsýn. Beni deðil seni bilsinler. Sensiz beni hiç bilmesinler ve de bulmasýnlar.

            "Unutmak mümkün deðil!" diye haykýrýyordum þehrin üstüne. Ýçkiyi fazlaca kaçýrmýþ bir adamýn sancýlarý gibiydi halim: kusup rahatlayacaktým her þeyi: ayrýlýðý, kahrý, zahmý... Kara bir bulut gibiydim, yaðýyordum hüzün hüzün her noktasýna þehrin. Islanmadýk yeri kalmýyordu sokaklarýn, hüznümün büyüklüðünü ve þiddetini görün. Öfkem kara bir rüzgar gibi uðulduyordu ve Harput'tan þehre iniyordu büyük bir hýzla, dallarý kýrýyordu, tozu dumana katýyordu. Ve can sandalým yaratmýþ olduðum rüzgarla salýnýyordu. Kalpte baþlayan fýrtýnalara dað mý dayanýr Allah aþkýna? Ayrýlýk ateþiyle kor olmuþ ruhlar, kýþa eyvallah mý der?

            Kim bu denli dert tutmuþ adam? Ýçi hüzünle sarýlmýþ, gözleri bulutla donanmýþ ve sözleri hasretle yanmýþ bu adam kim?  Ve bunu sana yapan kim ey hüzün bakýþlý adam? Hangi dilber, hangi ceylan, hangi fettan, hangi afeti devran? Davran gözyaþlarýna, haydi! Aðla aðlayabildiðin kadar... Harput'un baþýný kara kara bulutlar sarmýþ, Kömürhan'ýn gözlerine kara sular inmiþ. Kim aðlamýþ, kim inlemiþ ayýrdýna varmamýþ hiçbir kimse!

            Unutmak lügatimden silinmiþ bir kelimeydi. Unutulabilirdim ama unutamazdým. Silinebilirdim kalpten ama asla kalbimdekini silemezdim. O yâr alýnyazýmdý silinmez kalemle yazýlmýþtý ve çekilmez olan her þeyi bana çektirmiþti.

            Ey Harput! At beni aþaðýlara kalenden! Kemiðimi un ufak et! Etimi cýmbýzla ve at kurda kuþa! Bir þehir kahrýma þahit oluyor ve beni mahcup ediyordu.

            Çaycý! Sade dem olsun çayým, þeker kalsýn. Bir ömür boyu o yârin hayali gelecek gözlerimin önüne, þeker miktarým onunla dolu her hücremde. Acýsý içime iþlesin kaçaðýn, doldur en koyusundan. Acý üstüne acý olur mu diye sorarsanýz eðer þunu derim cevaben: Sillesini öyle bir  yedim ki aþkýn, diðer bütün silleler  o sillenin yanýnda gül dokunuþudur tenime. Kaybedecek neyim kaldý ki o gittikten sonra? Kimim var ki kapýsýna sýðýnacaðým? Kýrlangýç yüreðim ayazda... Uçmak için sana ihtiyacým var, kanatlara... Ve sen bal gibi de yoksun.

            Sen özgür yaným, maviliðim, papatyaya  vurulmuþluðum, deliþmenliðim... Hesapsýz kitapsýz durmuþluðum, sensiz kudurmuþluðum...

            Ey Aziz Þehir! Onsuz içtiðim su bile zehir... Aguþunu açýp beklemiyor o yâr, aðusunu hazýrlamýþ bekliyor. Bana zehir oluyor ben ona panzehirdim oysa!

            "Unutmak mümkün mü seni Papatya'm!"

            Bunu  dilime doladým, hafýzama kazýdým.Harput'un eteðine yazdým. Þehrin neresinden bakarsanýz bakýn gözünüze iliþecektir. Þehrin gerdanýna dizilmiþ bir sitem cümlesidir yazdýðým, minarelerine çekilmiþ mahyadýr.

            Bir þehirde papatya açmazsa o þehir yaþanýlmaz olur emin olun. Bir kalpte papatya yoksa o kalp ölü bir kalptir ve bir tene papatya kokusu sinmemiþse o ten sadece etten ibarettir.

            Ey sevgili, yüreðime mühür olarak bastým seni.

            Ey sevgili, göðsüme vurulan daðsýn, bu yüzden dað yükünü çekiyorum yüreðimde.

            Kendimi saldým Harput'tan aþaðý. Bir kaðýt parçasý gibi uçtum, bir saman çöpü gibi.  Gahi uçurtma oldum gahi kuþ... Dalýna takýldým hasretin, ocaðýna düþtüm ayrýlýðýn. Bir tek o yârin nasibine isabet etmedim. Bir tek onun aguþuna düþmedim, kucaðýna... Ve adým gibi biliyorum ki o yâr: "Aguþunu açýp beklemiyor beni, aðusunu hazýrlamýþ bekliyor."