KENDİMDE BULDUM SENİ
Yok desem yok değilsin, var desem
var değilsin!
İçimden kopma gibi kendimde buldum
seni.
İstedim, kalbim gibi aklım aşka
eğilsin;
Varla yokun arası kendimde bildim
seni.
Yakalamışım sandım talihimi
saçından;
Yüreğim etkilenmez oldu
neden-niçinden;
Erken söktüm ismini onca isim
içinden;
Yalnızlık pazarından kendime aldım
seni.
Cihana isyan etti yürek denen ukala;
İçime düşen şeytan hala başımda
bela;
Ruhumu kavurdukça aşk dediğim
Kerbela;
Mecnun’un çöllerinden kendime
çaldım seni.
Giden can, giden zaman asla geri
dönmüyor.
Sabırla sarsan bile kalp acısı
dinmiyor.
Anladım, gözyaşıyla hiçbir ateş
sönmüyor.
Gurbet sunaklarında hasrete böldüm seni.
Kime, ne fayda sağlar uzaklara
kaçmalar?
Rüzgârlar kesilince beyhudedir
uçmalar.
Akla teslim olsak da, yürek hala
saçmalar;
Varlar yok oldu diye kendimden
sildim seni.
İbrahim COŞAR