Bana öyle bir baktý ki silahý çekip vursaydý daha iyiydi.

Bakýþý canýmý alan alýcý kuþtu.

Aðzýndan çýkan ve mermiye benzeyen kelimeleri beni yüreðimden vuran darbeydi.

Kaç kez vurulduðumu sayamadým.

Bu öldüren deðil süründüren mermilerdendi.

Can acýtan, can parçalayan...

Seni bensizliðe mahkum ediyorum. Aþkýn sendeki mutlak hakimi olarak kalemimi kýrýyorum ve seninle ilgili hükmünü veriyorum. Bu aþkýn infazýný da zamana býrakýyorum.

- Seni terk ediyorum! diyordu.

Cezaya itiraz hakkýn yok.

Aðýrlaþtýrýlmýþ bir ayrýlýkla, ölümle, mahkum ediliyorsun.

"Ama" diyecek oldum ancak buna müsaade etmedi.

Söylenecek söz kalmadý. Savunulacak hiçbir yanýn yok ve avunacak durumda da deðilsin.Üzüleceksin ama þunu da duy: Acýnacak haldesin. Ölsen daha iyi. Bence Allah'a dua et canýný almasý için.Bu çabuk bir ölüm senin için, daha az acý verici olur.

Bu aþkýn celladý ben oldum sana.

Aþkýn kýlýcýný yüreðine soktum sonuna kadar.

O kadar haþin ve gaddardý ki!

Beni bin kere öldür milyon kere...

Umurumda bile deðil. O beni onsuzluða mahkum edip ölüme yollarken ben ona gülümsüyordum.

- Deli misin? dedi.

- Evet, sana deli oluyorum deli! dedim.

- Ne gülüyorsun? dedi.

- Celladýma gülümserken fotoðraf çekiyorum. dedi.

Daha bir kýzdý. "Cehennemim dibine kadar yolun var" dedi.

"Öldüm diye seni sevmeyi býrakacaðým mý sanýyorsun beni." diyordum içimden." Ben ölürsem uykusuzluðun olurum, kanayan vicdanýn, üstüne her gece çöken karabasanýn..."

Gözlerinde ateþ saçan bir ejderha olmuþtu bana karþý.

Göðsümü açýp da "yak" demek istiyordum "yüreðimi."

Senin ateþ saçan nefesin olsa olsa bana serin bir rüzgar olur.

"Sen beni sürekli  yargýladýn ve sýrf bu yüzden hiçbir zaman tam hakkýyla sevemedin beni!" diyecektim ona.

Ama öyle bir gurur ve kurumla kurulmuþtu ki infaz masasýna.

Ona bunu söylemek cesaret isterdi. Ýþte aþkýn beni kýlmýþ ve kýymýþ olduðu esaret buydu.

Özgürlüðüm olduðunu nasýl söyleyebilirdim beni mahkum eden birisine. Azatlýðým olduðunu... Masmavi göðüm... Bembeyaz güvercinim...

- Son sözün ne? dedi bana.

O kadar kararlýydý ki ve yüreðe baþ eðdirecek tonda ses takýnýyordu ki! Allah'ým bu bir rüya mýydý yoksa? Aþkým cezam mýydý, ezam mýydý, belam mýydý?

Aþkýn kemendini dolamýþtý boynuma çektikçe çekiyordu ve acýtýyordu.

Soluðum kesiliyordu, rengim atýyordu, nabzým yavaþlýyordu.

Hayali gözlerimin önünde bir heyula gibi duruyordu.

Ona bakmaya doyamýyordum ve sýrf bu yüzden gözlerimi ondan alamýyordum.

Kurþunlasa da canýmý, sürgün etse de beni kendisinden, silse de beni yüreðinden ben ondan asla kendimi ayrý düþünemiyordum.

Tuzaktý bana baþlý baþýna. Saçýnýn her bir teli boðazýma atlan bir idam ipiydi. Kirpikleri kalbimin ortasýna batan oktu. Kaþlarý o oklarý çeken gergin birer yaydý. Sesi beni tuzaða çeken tatlý ve sarhoþ edici sihirli bir melodiydi. Gözleri beni hipnotize eden ve içimi ýþýða çýkaran bir nazardý.Azar azar ona katýlýyordum. Benden geriye hiçbir þey kalmayacaktý bu dünyada.Ruhumu çekip alan Bir vakum oluyordu. Kokusu beni cennete götürüyordu, güzelliði beni milyon kere çarpýyordu.Hal böyle iken onun karþýsýnda bir idam mahkumundan farkým kalmýyordu iþte.

Onun insafýna kalmýþtým, yazýðýna. Kalbimin tek azýðýydý. Son sözüm de "Seni seviyorum" olacak "Ey celladým!" dedim. Durdu o an, sanki bu kez yüreðinden vurulan o olmuþtu.

- Ölüme giderken dahi 'Seni seviyorum' dedin öyle mi?

Net ve bariz bir þekilde:

-  Evet, dedim.

Kaybedecek hiçbir þeyin kalmamýþtý. Bana hakaretler yaðdýrabilirdin, küfredebilirdin hatta beddua edebilirdin. Oysa!  Sen bu aþkýn azizisin ve bu kalbin gerçek sahibisin. Þimdi inandým.Vakit çok geç deðil, sevebilirim seni bir daha. Olabilirim seninle galiba yine.

Uçurumun kýyýsýna gelenlerdir gerçek yaþayanlar ve ayrýlýðýn en son sýnýrýnda dolaþanlardýr aþký sahiden yaþayanlar.

- Gel al beni! dedi. Uçarcasýna gittim aldým.

- Gel sar beni! dedim. Kýrarcasýna geldi sardý.