SÝTARE

            Gökten inmiþti adeta, yoksa mutlaka onun gibisine rast gelirdim, deðil mi?

            Çarþýda, pazarda, sinemada, tiyatroda...

            Bir þekilde her yerde illaki denk gelirdik onunla.

            Aþkta, sevdada, þiirde, sazda, sözde...

            Ondan gayri biri kalýr mý þu özde?

            Yürek ona meylettikten sonra bu dünyada hep közde...

            Ve o hep gözde...

            Ey Sitare!

            Sensin bu gönle düþen yare, aklý kevgire çeviren meþgale...

            Kim öle kim kala diye bir aðýz yapmak istiyorum, seni sevdikten sonra fark etmiyor bana.  Cana minnetsin, akla ziyansýn.

            Daha önce görmemiþtim Sitare'yi. Daha önce yoktu bu dünyada eminim. Yoksa yazýk olurdu bu cana, ayný dünyada yaþayýp da bu yaþa kadar onunla yüz yüze gelememek! Evet evet, o bu dünyada yaþamýyordu. Aklýma yatýyor bu, mantýðým kabul ediyor. Göklerden gelmiþti, bu olabilirdi. Muhakkak seyyarelerin birisinde yaþýyordu. Yeryüzüne düþen her yýldýz onun gözyaþlarýydý.

            Sitare olmasaydý eðer karanlýklar çok çirkin olurdu. Sitare, karanlýðýn üzerindeki en güzel ve en parlak nakýþtýr. Geceleri göðe baktýðýnýzda sizlere gülümseyendir Sitare. Elinizi uzatýp da tam tutacaðýnýzý zannettiðiniz ama bir köpük gibi avucunuzdan kayýp gidendir Sitare. Akýl onu idrak etmekten acizdir. Kalp ise ona ev sahibi olmaktan bizardýr.

            Ah be Sitare!  

            Kalbimde açtýn onulmaz bir yâre!

            Yeryüzünde yoktu onun gibi güzeli, büyülüyordu gözleri... Suyun içine düþen bir damla mavilikti onun gözleri, rengini okyanusa veren... Göðün ortasýna düþen bir tutam mavilikti onun bakýþý, göðü masmavi eyleyen.

            Þimþek nasýl çaktýðý yeri yakýp kül eder ya o da öyle yapýyordu. Yakmak istediði yüreðe bir çift belalý bakýþýný odaklýyor ve onun bakýþlarýna maruz kalan can da bir ölü gibi kendi kalbini ister istemez ona teslim ediyordu. Yoktu onun gibi bakan bu alemde ve onun gibi yakan yoktu bu alemde. Gönlüm pare pare ondan sonra, her tarafým yara bere içinde. Sanki "Sana bir baksam!" demiþti vakti evvelde, canýný kül ederim bak! diye ikazda da bulunmuþtu. Onu gördükten sonra þimdiye kadar ne kadar boþ baktýðýmýzý anlamak mümkündü. Hani þöyle bir bahçeye çýksa abartýsýz ve istisnasýz bahçedeki bütün çiçekler baþlarýný öne eðer ve hicaplarýndan kýpkýrmýzý olurdu. Beyazý da kýrmýzý olurdu, yeþili de mavisi de. Salkým söðütler yere kadar eðilir ve yapraklarý yeri süpürürdü. Serviler nazlý nazlý salýnýr dururdu o bahçeye indiðinde. Onu görenlerin bazýlarý asalet bahçede geziniyor diye düþünürdü, bazýlarý zarafet çiçeklere konuyor diye düþünürken  bazýlarý da taravet (tazelik) geldi bahçeye onunla derdi.

            Ah be Sitare! Sensizliðe bundan sonra var mý çare? Güneþi avucuna alýp onunla aydýnlanan ve ýsýnan bir adam, bir daha güneþi avucundan yere düþürür müydü?

            Sitare! Yýldýzsýn sen, göðün en parlak yýldýzýsýn, gönlümün... Ömrümün en vazgeçilmezisin. Ayrýlýðýn gayri çekilmezdir. Bulutlarý çekip de üstüne beni sensiz koma bu koca yeryüzünde. Þöyle bulutlarýn ardýndan bakýversen de olur. Bir yüz görümlüðü... Güzelliðinin sadakasý niyetine...Yüzünü gösterdiðinde gözlerimi göðün tavanýna dikmiþ bir þekilde bulacaksýn beni. Kirpiklerim sana doðrultulmuþ bir ok gibi duracak ve o kirpiklerimi sana yollayacak olan kaþlarým da bir yay gibi gerilmiþ duracaktýr.

            Bütün isimler sana baðlanýyor bende, sanma ki yazmýyorum seni, sanma ki anmýyorum, sanma ki sevmiyorum. Büyüyen bir yangýným ben sana, artan bir selim, þiddetlenen bir fýrtýnayým.  Sitare! diye adýný sayýklýyorum bütün kuþlar düþüyor yere. Hepsi Züleyha olmuþ da Yusuf'un adýný duyuyorlar sanki. Herkesin Yusuf olamadýðý bir dünyada Züleyha olmak da marifettir. Herkesin Leyla olduðu bir çaðda Mecnun olmak da kolaydýr.

            Sitare!

            Kahrýmsýn.

            Kârýmsýn.