Bir kapı gibiyim
Kolum kopuk, kilidim kayıp
Umut dolu her odadayım
İnsanlar dokunurken bana sinirle, çaresizce
Kapanmayacak yaraların kabuğuyum
Sorgulanmayan her cevabım
Utancından asla açılmayan bir dudağım
Tekmeler, yumruklar yerim
Meraklı bir göz bakar bana yaklaşıp
Diker kulaklarını
Biliyorum gerçekten karmakarışık
Yorar tabi günlerimi takip etmem
Sıkıldıkça alışırım kulak tıkarım bazı seslere
Eski tadını alamam hiçbir şeyin
Acılarda yüzerken
Hiç bir liman açmaz kapılarını
Sanki hepsinin kolu kopuk, kilidi kayıp
