Gerçeklerle yüzleþememek; bir zaafiyet, acziyet iþaretidir. Tepki olarak kabul edilebilir bir cevap üretilemeyince:

Suskunluk, yalan, kaçýþ, saldýrganlýk, görmezlikten gelme gibi savunma mekanizmalarý devreye girer.

Kiþi hem  kendini tedirgin ve mutsuz eder, hem de muhatabýný manen kaybetmiþ olur.

Ve bu durumu yol yapýp otomatiðe alýr fark edinceye dek.

Birlikte yaþamak; hayatýn gereði ve gerçeðidir.

Onu bir sanat olarak görmek, iþi zorlaþtýrýr, sadece bir kýsým insanlara özel bir vazife imiþ konumuna indirger.

Baþkalarýnýn bize taktýðý, dayattýðý, öngördüðü, benimsettiði gereksiz algý, deðer ve kavramlarý, bireysel mantýk süzgecinden geçirip tasnif ettiðimizde, bir çoðunun anlamsýz, geçersiz ve iyi niyetten yoksun olduðunu göreceðiz ve bizde oluþan bir kýsým zaafiyetlerin, zorla giydirilen deli gömleði gibi olduðunu anlayarak, ayrýldýðýmýz, ayrýþtýðýmýz, ayrý düþürüldüðümüz insanlarýn, kiminin sað kolumuz, kiminin sol kolumuz gibi deðerli ve gerekli olduðunu fark edeceðiz.

Kainat bir bütün ve yaþadýðýmýz yer dünya.

Mahallemdeki insan da beni ilgilendirir, uzak kýtada yaþayan bir canlý da.

Böyle bakýldýðýnda, zihnimizdeki kin ve haset deðirmenine atýlacak tohum arama zahmetinden de kurtulmuþ oluruz.