Yürürken her ýþýk bir gölge yapar gece yollarda. Bu yüzden gergin halimizle, kendi gölgelerimizden korkar oluruz. Az bir ses gelse aniden ürpeririz. Sanki birisi vuracakmýþ, saldýracakmýþ gibi ani tepki gösteririz. Hele sessizliðin ve karanlýðýn iyice hâkim olduðu yerlerde tek baþýna gezinmek kâbustur kimine göre. Yanýmýzda, arkadaþ bulamazsak en azýndan köpekle gezeriz. Sýðýnýlacak liman gibidir, o anlarda… Korku, tenin yaþlanmasýna yavaþ yavaþ girmektedir o gergin hallerimiz de! Dünyayý ne kadar sevecen görsek o kadar bizi yýpratýr, farkýnda olmayýz.

Aslýnda her görüntü, yaþlandýkça an be an deðiþirken, gerçek bir görüntüden bahsetmek nasýl mümkündür ki! Aynalardan gördüðümüz tenimizdeki deðiþimi fark etmemiz bile bizi rahatsýz eder ama bakmadan da duramayýz. En dayanýlmaz ve korku saran yaþlýlýk belirtilerinde aynanýn sanki yalaný yansýttýðýna inanýr gibi, krize girdiðimiz yoðun hislerde onu yok ederiz kýrarak. Yalan, nasýl söylendiðinde baþkalarýný rahatsýz ediyorsa bizi de bu durum rahatsýz eder. Ayna, sanaldýr ya,  yalan söyler der, buna da hemen inanýrýz… Ýçimizde ki yaþayan ben aynýdýr ama ten deðildir. Eþyalara bile yalan söylemeyin diyecek kadar çaresiz kalýrýz.

Yaptýðýmýz makyaj, boyattýðýmýz saçlarda, yeni imajýmýzla, bu yansýmalar bizim görmek istediklerimizdir bir süre. Makyajla aynalara yalan söyletiriz… Yalandan kim hoþlanýr ki, ama bu yalana aldýrmayýz bile… Yaþadýklarýmýzda deneyimler artýkça bu tür yalan söylemlere inanmak isteriz. En sonunda gerçeklerle karþý karþýya kaldýðýmýzda,  makyajýn da çaresizliðinde,   tam bir yalnýzlýk baþlar. Hiçbir paylaþým bizi mutlu etmez, heyecan vermez. Kandýrdýklarýmýz, yalan söyleyip acý çektirdiklerimiz intikam alýr sanki acýyla yansýyan yenileri ile. Gölgeler alaycýdýr karanlýða ýþýk düþüp de gözümüze döndüðünde! Ýþten, güçten düþmüþ, her þeye muhtaç yaþlýlýk baþlamýþtýr. Korkunun ecele faydasý olmadýðý gibi nihayet bizi dayanýlmaz bir yalnýzlýða, sevgisizliðe itmiþtir.

Bilmediðimiz yeni her þey, korkunun bir eseridir. Her yabancý unsur bize korku verir. Öðretileri aþacak ve aczimizi kabul edecek bir kabulleniþ trendi gösteremezsek aynamýzdan yansýyan görüntülerimizde, en son gelinen nokta her deneyimde, bu karanlýk, deprem, afet gibi ani gelen bir yaþlýlýk olacaktýr. Ölmeden önceki hal gibi, sýkýntýlý dram bizi meþgul edecektir. Birey olarak, kendi yolumuzu ve yalansýz gerçeðimizi kabul etmemiz gerekiyor. Bu da tam bir baðýmsýzlýða ulaþmak demektir. Özgür irade, eylem ve emel ancak gölgeleri sildiðimizde, yansýyan görüntülerimizden ve övgülerinden kurtulduðumuzda ve Allah’ý tanýdýðýmýzda var olacaktýr. 

Gerçek tende deðil, onun sakladýðý ruhtadýr. Gizli kaldýðý için onu dünya yýpratamamýþtýr. Bu gizli hazineyi keþfetmek gerek, yerin altýnda gömülü deðil, sadece içimizde, aklýmýzda, kalbimizde…

Yaþlanmamanýn sýrrý dil ile deðil kalp ile konuþmaktadýr.

Saffet Kuramaz