Haydi, inelim Yusuf’un kuyusuna… Orada açlýk var, orada hüzün var, orada sevgisizlik var! Eðer inanç varsa umut da var, bir gün birileri gelecek diyen! Artýk o kuyudan dýþarý çýkmak için yapacak bir þey yok, elden gelen de… Tevekkül etmekten baþka ne yapýlabilir ki! Rabbim ne takdir etmiþse, dilimizden düþmeyen duaya cevap verir ve bize bir yol açar sonunda!

Hayatýmýzýn birçok safhasýnda o kuyulara benzer ne kuyular içine girmiyoruz ki? Mekân iþte, kuyu… Karanlýk ve rutubetli, içinde su dolu… Hani su olmasa ne olur, adý kuyu olsun! O karanlýðýn içinde aciz kalýþýmýz, umutsuz hissediþimiz var ya! Kuyu zindandan da beter bir yer! Zindanda hiç olmazsa, iyi kötü insan var, yemek veriyorlar, medya oyuncaklarý var. En azýndan ne zaman özgür olacaðýnýzý biliyorsunuz. Bunun için umudunuz hayli fazla…

Ama o kuyu, bir kanser hastasýnýn ruhunda… Ama o kuyu, sevdiðini mezara koymuþ babanýn gözyaþlarýnda. O çocuk ki, üniversite sýnavlarýnda ilk 500’e girerek en güzide bir okulu kazanýyor, mezun oluyor, iþe giriyor. Sonra epilepsi oluyor. Gece yataðýnda yatarken kriz geliyor ve boðazýný týkayan tükürük ölmesine sebep oluyor… Sabah uyanan baba, artýk nefes almayan oðlunun cansýz yatýþýna aniden þahit oluyor… O kuyu, kapkaranlýk oluyor… Kurumuþ kuyu gözyaþlarý ile doluyor, içini su kaplýyor.  Zaman geçiyor, yaþýtlarýný görüyor, evlendiðini, çoluk çocuða karýþtýðýna þahit oluyor… Baþka çocuklarý var ama onlar bu acýyý söndüremiyor. O kuyu, ölene kadar karanlýk kalabiliyor. Kuyu’dayken, biz “Allah’a aitiz, yine Allah’a döneceðiz!” diyebilmek gerekiyor, aydýnlýk bir umuda koþmak için.  Yaþam devam ediyor, denebilmeli… Diyebilen o kadar az oluyor ki...

Kuyu, birileri geliyor bizi yukarý çekiyor… Çeken diyor ki, sen artýk benim kölemsin. Ben olmasaydým sen orada ölecektin. Sen benim için çalýþmalýsýn, ne dersem onu yapmalýsýn. Yusuf’un pazarda satýldýðý gibi… Bedeni satýlmýþ ama ruhu satýlamýyor, Yusuf, Züleyha’nýn iftirasýna raðmen, Rabbinin varlýðýyla huzurlu bir zindana atýlýyor. O ruh ki, Rabbine teslim olmuþ, onu zikrediyor, ondan yardým istiyor. Çekene diyor ki, sana hizmet ederim ama sen benim Rabbim olamazsýn… Sen benim Rabbime olan yakýnlýðýmý sýnýrlayamazsýn. Eðer iþkence edeceksen bu yüzden et… Ben bu ulvi davadan asla vazgeçmem, diyor.

Kuyu’dan çýkan, þükrediyor mu? Hayýr… O korktuðu, o düþtüðü karanlýða yeniden gitmek için geçmiþte yaþadýklarýný unutarak tekrar isyankâr yaþýyor. Elektriði yaktýðýnda etrafýnýn aydýnlanacaðýný umuyor. Ama bir yere kadar iþte, enerji tükeniyor, elektrikler kesiliyor. Dünyalýk deðil mi, emanet deðil mi? Kiþinin sahibim dediði, kiþiden izin bile istemeden terk ediyor. Eþya dost olmuyor, umut olmuyor.  Sadece aðrý kesici alýp da aðrýmýzý bir süre kesen ilaca benziyor.  Ama o kuyudan hiç çýkamamak var… Kurumuþ diye üstü örtülen, içine kimse düþmesin diye kapatýlan kuyulara dönüþüyor da... Baðýrdýðýmýzý kimse iþitmiyor…  

Kuyu, boþuna bir örnek deðil… Boþuna bir sýnav deðil, bir peygamber için hele… Düþtüðümüzde bizi çekecek, bizi olduðumuz gibi kabul edecek, özlediðini söyleyecek, derdimizle dertlenecek… Bir nefes kadar yakýn, iman… Ýman, umudun içinde saklanýyor. Bize Allah’tan baþka dost var mý? Madem yok, o dostu neden üzeriz, neden istediðini yapmayýz, neden deðerini bilmeyiz?

Kuyu’dan çýkmak kadar bu sorularýn cevabýný da vermeliyiz. Yoksa o kuyular, baþka sefer bizim canýmýzý çokça yakacaktýr. Uyan uykulardan, derin uykulardan… Uyanalým hep beraber!

Saffet Kuramaz