Nasýl anlatsam dostlar, dil varmaz vahameti,

En kalleþçe emeller, vururken hürriyeti.

Böyle aniden çýktý, bizi saran ihanet,

Feryadým masivaya, göðe varan ihanet.

Darbe yapýlmak için düðmelere basýldý,

Boðaziçi Köprüsü, trafiðe kesildi.

Sokaklarý titretti, tanklarýn paletleri,

Ýhanetle beslenmiþ, gördük apoletleri.

Bir nifak temmuz oldu, gizli gizli azdýlar.

Nasýl da hissetmeden, her tarafa sýzdýlar.

Ýlk önce örselendik, ne oluyor diyorduk,

Halk sokaða çýkýnca darbeymiþ anlýyorduk.

Kükredi yiðit millet, siper etti canýný,

Yine yüceltti iþte, halkýný vatanýný.

Þehirler  inlediler, kýlýç oldu uçaklar,

Kim derdi ki meclisi, halkýný vuracaklar.

Birer birer düþerken nice þanlý kahraman,

Düþman mýydýk biz böyle, neden vermezler aman.

Sonra bir telefondan, “Çýkýn…” sesi duyuldu,

Bu çaðrýyý duyanlar, savunmaya koyuldu.

Elbette ki Allah’ýn, bir hesabý var idi,

Zulme abat olana, elbette Kahhar idi.

Son ere dek ölürüz, söz vermiþiz hilale,

Ancak böyle direniþ, götürür istiklale.

Nefesler od’a düþtü, zulmü görmedi cihan,

Omzumuzda büyük yük, tek Türkiye imtihan.

Parçalandý bedenler, her taraf büyük dehþet,

Silahsýz halka karþý, görmedik böyle vahþet.

Analar düþük yaptý, uçaklarýn sesinden,

Dualar döküldü hep, mazlumun nefesinden.

Silkelendi tüm vatan, gafletinden uyandý,

Hürriyet meþalesi, On Beþ Temmuzda  yandý.

Milletin iradesi, geceyi aydýnlattý,

Salalarýn etkisi, kulaklarý çýnlattý.

Bunlar diriltti iþte, Kâbil’in nefretini,

Ama vatan namustur, koruduk iffetini.

Þahadet edasýyla, þahlandý milletimiz,

Kesilerek atýldý, böylece zilletimiz.

Sabaha dek vuruþtu, vatanýn þehitleri,

Kimi cennete uçtu, Allah’týr þahitleri.

Vermedi hürriyeti, hamasi emellere,

Teslim etti hakkýný, hep gözeten ellere.

Cennetin kokusuydu, vatan demek can demek,

Milletime yakýþtý, aslan gibi kükremek.

Korkusuzca savunduk, yýkýlan deðerleri,

Ýþte þimdi ayakta, Çanakkale erleri.

Âdem Efiloðlu