ZAMAN AYLARDAN EYLÜL
Zaman aylardan Eylül, mevsim ise
sonbahar
Bir alev sarılmakta sararmış yaralara
Acıdan yorgun yürek bağlanır
karalara
Dönüşsüz diyarlara doğru uçuyorsa yar
Tek yürek oldukların uzaklara
giderken
Zelzele sarsar birden yaslandığın dağını
İçinde hissedersin dağların
yandığını
Yıllarca ellerini tuttuğun terk
ederken
Bir bir düşer dalından sarardıkça
yapraklar
Sevdiklerin yanından uzaklaşırlar
bir bir
Gittiğin tek adresin oluyorsa bir
kabir
Bekliyordur bağrını açmış kara topraklar
Sanma ki beden soğur toprak
sarıldığında
Çok zordur yalnızlığın alevlerinde
yanmak
Çok zordur sensizliğin sabahına
uyanmak
Tarumar oluyor can, candan
ayrıldığında
Coşari, çekilmiyor kahrı artık
yokuşun
Biliyorum çalacak kapımızı ansızın
Hasretin düştüğü an düşer kalbine hüzün
Kanatlanıp uçarken yüreğindeki
kuşun
İbrahim COŞAR