Sirenler çalýyor belirsizliðin düþtüðü gözden sonra da belirteç bildiðim hangi imse sýðýndýðým.

 

Sözcükler de yanýk belki de kalben sevip ruhen çöktüðüm sonra da darp edildiðime dair tek kanýt sunamazken.

 

Bir kadýným ben: sakil bir kadýn. Çocuklarýmdan yana derdim yok zira çoklu bir aþk bizimki.

 

Hayatýn ikram ettiði, ben ise sütliman yüreðin küpeþtesinde avlanýrken.

 

Kocasýz geçen ömre nispet edenlere attýðým çalým yine kocamla övündüðüm nispeten yanlýþ bir çizelge.

 

Sözüm ona çoðulum öyle ya; benden çýkýp da yola bize ermiþliðin rehaveti çöreklenirken içime.

 

Ýçimde balyalarca acý var, deme hakkým da yok ne de olsa kadýným.

 

Hürriyetim kýsýtlansa da içsel bir döküm onca zaafým.

 

Bir erdemle çýkýp yola bir eren nispetinde yaþamla ölüm arasýnda gidip geldiðim.

 

Çýnarýmý kaybedeli çok oldu zaten o gün baþladým çökmeye.

 

Dizlerime çöktüm önce.

 

Annem baðýrdý:

 

‘’Yuvaný bil.’’

 

Sonra da içime çöken balýklarla yüzme telaþýna girdim.

 

Rugandý ayakkabýlarý iblisin. Görücüye çýkmýþ bir garip ev kýzýydým ve rugan çizmelerini ilk kez gördüm aklým çýkarken.

 

Sözcükler yumurtlayan tavuk misali kuluçkadaydým. Orta üçüncü sýnýfta iken anam almýþtý beni okuldan.

 

Kap-kaç yaptým okul sýramdaki kitaplarý evin ambarýna saklarken. En çok da Türkçe kitabýmý seviyordum.

 

Gül yüzlü öðretmenim nasýl da umutluydu benden hele ki ilk þiirimi çöpe yýrtýp attýðým günün ertesi bir þiir kitabýyla çýka geldi ben okul bahçesinde kaçmýþ çorabýmý saklamaya çalýþýrken.

 

Gülümsedi usulca ve tuttu elimden:

 

‘’Gel’’ dedi.

 

Geldim, dememe fýrsat kalmadan anam girdi okul bahçesine.

 

‘’Öðretmen Haným, kýzýmý almaya geldim.’’ dedi demesine de izin vermedi öðretmenim.

 

Ne de olsa sýnavýmýz vardý o gün ve ben kompozisyon sýnavýna nasýl da hazýrlanmýþtým yorgan altýnda sabahlara kadar okuduðum o yýrtýk romanlarla.

 

Allah’tan annem durumu fark etmemiþti de sonuna kadar okumuþtum ve okuldan eve geldiðimde tüm kitaplarýn yýrtýk sayfalarý ile karþýlaþmýþtým hiç beklemezken yakalanacaðýmý.

 

Az aðlamamýþtým hani.

 

‘’Kýz’’ demiþti anam.

 

‘’Bihter mi olacaksýn baþýma? Seni þýrfýntý.’’ demiþti de ve gerisini de getirmiþti.

 

‘’Asla gitmiyorsun okula bu günden itibaren. Baban olsaydý da demiyorum zira odur bunlara sebep.’’

 

Ah, anam. Televizyon olmasaydý sen nereden bilecektin Bihter’i?

 

Ah, anam. On beþinde babama varmýþtýn da baþýn göðe mi ermiþti?

 

Ýþte bu cümlelerle baþlayacaktým ilk romanýma. Sonra da verip veriþtirecektim herkese ve köyün ilk yazar kadýný unvanýný alacaktým.

 

Hak getire… dedim de gelmedi arkasý.

 

Sýrýtkan mizacý ile efsunlanmýþ yüreðime sular serpen Ayten Ablam. Hep abla dediðim kadýn nasýl da girmiþti aklýma ananýn.

 

Ben bir kadýndým iþin aslý: küçük bir kadýn. Öncesinde çocuktum ama asla genç bir kýz olmadan kadýnlýða erdim sanki dünyanýn da baþý göðe erdi.

 

Huyum kurusun. Her erkeði babam bildim. Her arkadaþýmý da beþik kertmem Hüseyin bildim de baþýma gelmeyen kalmadý.

 

Küçücük notalarla þarkýlar söylemeye hevesliydim. Küçücük aklýmla dünyanýn en ünlü kadýn yazarý olacaktým. Ne yani, hep erkeklerden mi çýkar iyi yazar?

 

Bünyem kaldýrdýðý kadarýyla görücülerle içli dýþlý oldum.

 

Kahve tükendi anamýn hýrsý tükenmedi. Ne olmuþtu da gözlerini kan bürümüþtü?

 

‘’Sonra, kýzým?’’

 

‘’Öncemde bir ayrýntý gizli yalnýz.’’

 

‘’Hele anlat sen.’’

 

Ortaokul diplomamý alamayacaktým bu gidiþle. Sonra akýl verdi gül yüzlü öðretmenim Gülgün Haným.

 

‘’Sen sadece yaz, kýzým. Yaz ve ben de tüm yazdýklarýný yayýnevi sahibi Müjdat Hocama postalayayým.’’

 

Ýyi de ne yazacaktým ki bu deliþmen ruhumda fýrtýnalar koparken ve anam göz açtýrmazken?

 

Arada sýrada gidip de gelmiyordu anam hele ki geceleri.

 

Ýki ablam çoktan çoluk çocuða karýþmýþ ve Ýstanbul’a göç etmiþlerdi. Ailenin en güzel ve en küçük kýz çocuðu bendim. Bu yüzden hep uzak bellemiþti ablamlar beni belki de bendim onlarý uzak belleyen hele ki nefesleri içki kokan eniþtelerim… nereden bilecektim ki nefeslerinin içki koktuðunu ve bu denli güçlü kuvvetli olduklarýný?

 

Sadece bir geceliðine yatýya kaldý büyük ablamla büyük eniþtem. O da hisseli tarladan alacaklarý para için. Meblað ne olursa olsun hele ki bu denli aç gözlü iken…

 

Demem o ki…

 

‘’Deme istersen. Ben anladým. Ya sonra?’’

 

Anan yine iki gecedir evde durmuyordu. Hava kararýr kararmaz tasý taraðý toplayýp çýkýyordu. Sözüm ona Ýhlâs Amcamýn karýsý hasta idi. O da; kadýn haliyle iþ yapamýyor bari gidip iki tas yemek yapýp da geleyim, deyip gidiyordu ve gelmemecisine anmýyordu bile benim adýmý sadece arada eve geldiðinde bir araba dolusu dayak atýyordu.

 

‘’Seni, sinsi. Bak adýn çýktý evde kaldý diye.’’

 

Öyle ya ben, kadýndým. Olmamasý gereken yerde ve olmamasý gereken bir zamanda dünyaya gelmiþ bir kadýn. Ýyi de ben henüz çocuktum hala bez bebeklerini giydiren hala Çomar ile koþturup oynayan ve hala erkekleri babam gibi bellediðim.

 

Ve bir gün anam evde yok iken yine bir akþam vakti Ýhlâs Amca geldi çat kapý.

 

Aslýnda üvey amcamdýr Ýhlâs Amca. Ana bir baba ayrý.

 

Sevinmiþtim. Demek ki karýsý iyileþmiþ o da beni almaya gelmiþti ya da anam hepten dönecekti eve.

 

‘’Nasýlsýn kýz?’’ deyip ve yanaðýmdan kocaman bir makas alýp girdi içeri.

 

Üvey kardeþiydi madem babamýn o da baba yarýmdý.

 

‘’Yengem nasýl oldu Ýhlâs Amca? Epeyce hastaymýþ da…’’

 

Lafý aðzýma týktý.

 

‘’Býrak þimdi yengeni, ananý. Seni almaya geldim.’’

 

Sevinmiþtim. Ama sevincim kursaðýmda kalacaktý az sonra.

 

‘’Hadi, git de iyice bir süslen. Ananýn çalýþtýðý yere götüreceðim seni.’’

 

Ýyi de anam çalýþmýyordu ki. Kocaman açtým gözlerimi. Sahi anam neredeydi?

 

‘’Neredeymiþ diye sormayacaðým ama sen yine de anlat kýzým.’’

 

Artýk analý kýzlý çalýþýyorduk daha doðrusu o çalýþýp beni yetiþtiriyordu.

 

Bir yandan da yazýp öðretmenime veriyordum gizlice.

 

‘’Yarýþma ne oldu peki?’’

 

Ýþte o yarýþma benim kurtuluþum olacaktý ya da ben öyle sanýyordum.

 

‘’Kaç doðumlusun?’’Hým, gerçi burada on dokuz yaþýnda olduðun yazýyor ama.’’

 

‘’Yalan hâkim amca. Üç yaþ büyüttüler beni o pavyonda çalýþtýrmak adýna. Aslýnda on altýyým.’’

 

‘’On altýsýn ve bu güne kadar…’’

 

‘’Demeyin ne olur çok utanýyorum.’’

 

‘’Peki, polis baskýnýndan sonra hemen mi yerleþtirdiler seni kuruma?’’

 

‘’Karným çok büyümüþtü bu yüzden bebeðimi kucaðýma alýp yine çocuðumu da baþka bir yurda verip…’’

 

‘’Anladým kýzým. Ya, þimdi?’’

 

‘’Artýk anasýzým hâkim amca. Evladým da bensiz.’’

 

‘’Hiç mi acýmadýn annene?’’

 

‘’Anam Ýhlâs Amcanýn imam nikâhlý eþiydi ve ben de onun kumasý. Siz olsanýz acýr mýydýnýz?’’

 

‘’Ya, çocuðun babasý?’’

 

‘’Bilsem…’’

 

‘’Piþman mýsýn peki? Þimdi kararýmý açýklayacaðým lakin…’’

 

‘’Piþmaným ama kendimi öldürmediðim için piþmaným. Ve evet, piþmaným çünkü kendime sahip çýkamadým.’’

 

‘’Mümkün müydü sence?’’

 

‘’Ne de olsa kadýným ben. Küçük de olsam bir kadýným.’’

 

‘’Son olarak söyleyeceðin bir þey var mý peki?’’

 

‘’Devlet bebeðime iyi baksýn ve…’’

 

‘’Ya yarýþma ödülün ne? Bari iyi bir sonuç olmuþ olsun senin için.’’

 

‘’Yayýn evi benden bir roman yazmamý istiyor aslýnda ben yazýp yazmayacaðýmý bilmiyorum ama…’’

 

‘’Bol bol vaktin olacak, desem.’’

 

‘’Bir ömür mü içeride kalacaðým peki?’’

 

‘’Sence dýþarýsý emniyetli mi ki de içeride ne kadar kalacaðýný soruyorsun?’’

 

‘’Benim bebeðim…’’

 

‘’Devam et.’’

 

‘’Ona kadýn olma hakký tanýmasýn hiç kimse ve hep çocuk kalsýn, yalvarýyorum.’’

 

‘’Zamaný gelince elbette o da büyüyüp kadýn kimliðine sahip çýkacak yeter ki…’’

 

‘’Yeter ki bana benzemesin diyecektiniz, deðil mi hâkim amca?’’

 

‘’Ben demedim. Sen dedin bile. Yaz, kýzým.’’