Yazık Oldu
Yalnızlıktan ölecekti
Ve fakat öldürmüyordu bu Lain şey
Daha çok yaşıyordu insan
Yalnızken bir farklı bakıyordu gökyüzü
İçi gidiyordu insanın
Ona bakmaya kıyamıyordu
Tek arkadaşıydı gök
Yeryüzü dar geldiği günler
Sığınırdı ona, kucaklardı
Yalnızlık bir illetti
Ölümcüldü, yıkıntılıydı
Bu hastalık götürecekti kendini
Biliyordu duyuyordu
Göğsünde bir yerlerde
Yaşıyordu bu lanet
İnip kalkıyordu, yoksa hayat mıydı lanetli
Kalbi mi onu öldüren şeydi
Yalnızlık mahvetmişti
Yetmezmiş gibi ruhunu da istiyordu
Her bir hücresine sirayet ediyordu
Korkuyordu artık, yenilmekten
Rüsva olmaktan, rezalet çoktan çıkmıştı
Ağlasa iyi olacak mıydı
Göz yaşları ne diyordu ona
Bu titremeler, bu haykırışlar,
bu sessiz çığlıklar
Anlamı neydi,
Niye vardılar
Bir sonuca varılmıyordu
Hep sapaktan dönüyordu fikirler
Çıkar yol yoktu, nasıl olsundu
Bunca savaşta bunca cephede
Bunca komutansızlıkta
Nasıl düşman denize dökülürdü
Dökülmezdi ki dökülmedi
Harap edildi benliği
Meclisi dağıtıldı, imha edildi ordusu
Şimdi o kim kaldı
Ne oldu, yani bunca insan arasında
Yalnızlığı nasıl meşru kılındı
Nasıl buna mahkum edildi
Ve işin acı yanı
Mahkumiyet niye bu kadar tatlı göründü
Bilmiyorum, bilen biri var mı
Varsa anlatabilir mi çıkışı
Yol gösterir mi kayıp gemiye
Onu limanına kadar götürür mü
Yıkılmış benliğini yeniden inşa edebilir mi
Gökyüzü tekrar mavi olacak mıydı
Sular gene tatlı gelecek miydi
Bir gelecek var mıydı
Gözünden gören biri çıkacak mıydı
Elleri ellerine dokunan biri bulunur muydu
Tutar mıydı ellerini birileri
Onu öpen biri olacak mıydı hiç, çoktan ve geçmişten ve şimdiden biri gelecek miydi
Yıldızlar kaymayı bırakacak mıydı artık
Susacak mıydı beyninde çalkalanan sesler
Sanki biri öpse onu şifa bulacaktı
Bir öpücüğe bakıyordu deva
Sadece bir öpücük bir ağuştaydı
Galiba bu ona çoktu be,
Hak etmiyordu bunu
Niye o mutlu olsundu ki
Ağladığı birilerinin hoşuna gidiyordu
Zannımca
Yalnızlık onun sonu olacaktı
Bu aşikardı, şiirler anlamsız
Ve aksi gibi gök kuşakları renksizdi
Umut yoktur ahalisinde
Bir tek kralları umut taşırdı ülkede
Onlar da pasta yerlerdi
Biz ekmekciydik ama
Tayınımız yoktu, biz bulgurla kurduk bu ülkeyi
yeterdi bu kadar aşağılanma
Biraz da o gülebilmeliydi
boşuna yaşadı şu bizim karşı komşu
Ah iyi ki gitti de kurtuldu dünya
Ya da o dünyadan...
(
Yazık Oldu başlıklı yazı
portakal0001 tarafından
5.12.2017 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
