HÜLYA ABLA

          Ýlkokul beþinci sýnýftaydým. O zamanlar annemin gittiði zaman zaman bizi de götürdüðü bir kuaförü vardý. Ufak tefek, esmer, bakýmlý, hayat dolu bir genç kýzdý Hülya Abla… Çifte Minare Camiinin hemen arka caddesinde bulunan “Gül Kuaför Salonu” ona aitti. Saçýmý kestirmek için annemle beraber giderdim ama her seferinde sonuçtan hiç memnun olmazdým. “Ne biçim kesmiþsiniz!” diye öfkelenir, sinirden saçlarýmý yolardým. O ise sabýrla ve tatlý dille yaklaþýr, beðenmediðim yerleri düzeltirdi. “Gülüm çok kesmedim ki! Þekil verdim. Baþka türlü olmaz ki! Okulunun öðretmenleri kulak hizasýnda kesilmesini istemiþler. Caným ben ne yapabilirim ki…” diyerek sonunda beni ikna ederdi. Kýsa saçý sevmiyordum ama öðrencilik hayatým boyunca okul kurallarý yüzünden maalesef hiç saç uzatamamýþtým. Aslýnda öfkem bunaydý sanýyorum.

        Kuaför Hülya Abla ile Zihni Aðabey birbirlerine deli gibi âþýklardý. Ýki tarafýn ailesi de bu evliliðe olur demiyorlardý. Hülya Abla iyi bir kuafördü ve kazancý da oldukça iyiydi. Þehrin göbeðinde kuaför salonu vardý. Zihni Aðabey de mobilyacýnýn yanýnda kalfaydý. Dükkânlarý birbirine çok yakýndý. Tatlý tatlý bakýþmalar, mektuplaþmalar derken aralarýndaki aþk iyice alevlenmiþti. Aþklarýnýn büyüklüðü karþýsýnda aileleri de razý olmak zorunda kalmýþlardý. Evlendiler. Zihni Aðabey, eþinin çalýþmasýndan rahatsýz oluyordu. Bu nedenle Hülya Abla’nýn kuaför salonunda ne varsa hepsini sattý ve onun iþyerini kapattý. Hülya Abla zorunlu olarak evde oturmaya baþladý.

       Evlendikten bir yýl sonra çiftin kýzlarý Esra dünyaya geldi. Esra; esmer güzeli, kara boncuk gözlü, þirin bir bebekti. Hülya Abla’yý ve Esra’yý çok özlemiþtik. Bir gün annemden izin alarak ablamla birlikte bir iki sokak ileride oturan Hülya Abla’ya gittik. Yemek yapýyordu. “Caným mantý çekti kýzlar…” dedi. Hamur açmýþtý ve hamuru da küçük kareler halinde kesmiþti. Bir kapta da mantýnýn içini hazýrlamýþtý. Dikkatle bakýnca çok þaþýrdým. Soðan, salça ve baharattan oluþan bir karýþým vardý tabakta... “Ama kýymayý unutmuþsun!” dedim çocuksu saflýðýmla… “Gülüm, kýyma alamadým. Böyle olsun. Maksat gönlüm geçsin.” dedi.

       Eve dönünce olayý anneme anlattýk. Annem Hülya Abla maddi sýkýntýya düþtüðü için çok üzüldü. “Keþke kuaför salonunu kapatmasaydý böyle sýkýntýlara düþmezdi.” dedi. Annem birkaç gün sonra onlarý yemeðe davet etti. Annemin annesi de babasý da Gaziantepli olduklarý için annem oranýn mutfaðýný çok iyi öðrenmiþti. En zor yemekleri bile el alýþkanlýðýyla kýsa sürede yapardý ve misafirler parmaklarýný yerlerdi adeta… Çok güzel, lezzetli, deðiþik yemekler hazýrladý. Keyifli bir yemekten sonra tatlýlar yendi, kahveler içildi ve onu çay eþliðinde neþeli bir sohbet takip etti. Anlattýðýmýz olaydan ise hiç söz etmedi. Kimsenin iþine karýþýlmayacaðýný daha o günlerde annemizden öðrenmiþtik.

        Hülya Abla’nýn çocuk sayýsý arttýkça geçim darlýðý da artýyordu. Ýki kýzýn arkasýndan bir de oðlu olmuþtu. Evde konu komþu çocuklarýnýn saçlarýný kesiyor; kýzlarýn, gelinlerin kaþlarýný alýyordu. Para almak istemese de komþular az da olsa para veriyorlardý.  Aile bütçesine böylece katkýda bulunuyordu. “Mutlu musun?” sorusuna da “Allah’ýma bin þükür!” diye cevap veriyordu.

       Evliliklerinin üzerinden birkaç yýl geçmiþti. Biz “Onlar erdi muradýna, biz çýkalým kerevetine!” sözleriyle biten masallardaki mutlu sonu yaþadýklarýný sanýyorduk. Öyle olmadýðýný bir cumartesi öðleden sonra çarþý dönüþü annemle Hülya Abla’nýn evine uðradýðýmýzda öðrendik. Bizi her zaman olduðu gibi güler yüzle ve tatlý dille karþýlamýþtý. O sýrada komþu kýzýnýn saçýný kesiyordu. Kýz gittikten sonra anlatmaya baþladý. Eþi evi terk etmiþti. Baþka bir kadýnla nikâhsýz yaþamaya baþlamýþtý. Kerem ile Aslý’nýn aþkýna benzettiðimiz aþk kül olmuþtu.  Deðiþmiþti bütün dengeler…  Hülya Abla mesleðini, kazancýný her þeyini terk etmiþti, ailesini karþýsýna almýþtý onun için… Yokluðu da sineye çekmiþti. Þikâyetçi ve dýrdýrcý deðildi. Gülümsemesi yüzünden, aþký ve sevgisi gönlünden hiç eksik olmamýþtý. Yavrularýna kol kanat germiþti. Sonuç maalesef buydu. Hak etmemiþti aldatýlmayý, terk edilmeyi kadýncaðýz… Gözleri dolu dolu oluvermiþti ama çabucak lafý deðiþtirmiþti. Gülümseyerek okulumuzu sormuþtu. Öðretmen Lisesi sýnavlarýný dereceyle kazandýðýmý ve yatýlý olarak okuduðumu anlatmýþtým. “Oku gülüm, okumak gibisi yok! Ýþine sahip çýk. Gerekirse eþini býrak ama iþini býrakma.” demiþti buruk bir sevinçle…

        Evlilikleri süresince sýk sýk ev deðiþtirmiþlerdi. Kira ödemekte zorlanýyorlardý. Kiracý olduklarý her ev birbirinden daha haraptý. Eþi kendisini ve çocuklarýný terk edince þehrin uzaðýnda köyde babadan kalma bir arsaya briketten bir göz oda ve mutfaktan oluþan sývasýz bir evcik yaptýrdý ailesi. Tuvaleti de dýþarýda üstelik de derme çatma idi. Çok sýk gidemiyorduk ama özellikle dini bayramlarda onu hiç ihmal etmiyorduk. Hele kurban bayramlarýnda ona götüreceðimiz kurban payýný herkesinkinden önce ayýrýyorduk. Koyunun genelde bir budunu veya kolunu ilk gün onlara ulaþtýrýyorduk. Rahmetli annem çocuklar çevreden gelen kebap kokularýna imrenmesinler diye bu konuda çok titizlik gösteriyordu.

       Yýllar geçti. Ablamla ben öðretmen olduk, üç yýl arayla evlendik. Geçen zaman zarfýnda Hülya Abla’yý hiç unutmadýk. Bizler de annemizden gördüðümüzü uyguluyorduk. Kýzlarý Esra’yý öðretmenlik yaptýðým okula yazdýrdým, onun dersleriyle ilgilendim. Defter, kalem, silgi gibi bazý ders araçlarýný ve çorap, mendil gibi ufak tefek ihtiyaçlarýný karþýlamaya çalýþtým. Okulun Kýzýlay Kolu da yoksul öðrencilere senede bir kez ayakkabý ve mont yardýmý yapýyordu. Kýzýlay Kolu Öðretmenini de öðrencinin durumundan haberdar ettim. Çünkü çocuk, aile durumunu anlatmaya çekiniyordu.

        Yine bir kurban bayramýydý.  Annem bana ve kardeþlerime her zaman olduðu gibi Hülya Abla’yý unutmamamýzý tembihlemiþti. Biz de çok varlýklý deðildik, kendi yaðýmýzla kavruluyorduk. Eþimle beraber ufak hediyeler ve geleneksel olarak bir koyun buduyla kapýlarýný çaldýk. Çok sevindi. Az önce diðer kardeþlerimin de uðradýklarýný, kurban payý býraktýklarýný söyledi. Çok neþeliydi. “Gülüm, Zihni Aðabey’in eve döndü. O kadýný artýk terk etti.” dedi. Gözlerinin içi gülüyordu. Bu kez yürekten kopan kahkahalar atýyordu.

           Biz de çok mutlu olduk ama en az 10-15 yýl çocuklarýný tek baþýna bin bir zorlukla büyüttüðü günleri kim telafi edebilirdi ki! Dönse de aradaki boþluk ne ile doldurulabilirdi ki! Bu kadýnýn gizli gizli akýttýðý gözyaþlarýnýn bir damlasýný bile ödeyebilir miydi? Çocuklar 10-15 yýlý babasýz geçirdiler, eksikliðini çeke çeke yaþadýlar. O sürenin telafisi var mýydý? Kafamda bir dolu soru ile oradan ayrýldým.

       Bir süre sonra olayýn içyüzü ortaya çýktý. Zihni Aðabey’in içkisine, kumarýna dayanamayan kadýn onu kapýnýn önüne koymuþtu. Eskisi gibi bütün kazancýný kadýna veremiyordu çünkü… Üstelik Zihni Aðabey’in ailesi de yardýmý kesmiþlerdi. Birlikte yaþadýðý kadýn parasýz adamýn kahrýný çekmek istemiyordu. Zihni Aðabey, ailesinden de yüz bulamayýnca sokakta kalmamak için Hülya Abla’ya ve çocuklarýna dönmüþtü. Bence Hülya Abla da artýk olayý kavramýþtý ama kocasýna duyduðu derin aþk ve kadýnlýk gururu yüzünden gerçeði itiraf etmekten kaçýnýyordu.

        Birkaç ay sonra duyduk ki kocasý yine evi terk etmiþti, kendi annesinin evine dönmüþtü. Hülya Abla zaten ona içki parasý verecek durumda deðildi. Çocuklarýnýn karnýný zor doyuruyordu. Onlarýn okul masraflarýný ben üstlenmiþtim. Kadýncaðýzýn “Kuaför Salonu” açacak gücü yoktu, vaktiyle çýraðý olan bir baþka kuaförün yanýnda da kalfa olarak çalýþmak aðýrýna gidiyordu. Evde yaptýðý ufak tefek saç kesme, kaþ alma iþleri evin ancak ekmek parasýný çýkarmaya yetiyordu. Neyse ki kira olayý yoktu. Telefon kullanmýyordu. Aramak istediðimizde köy bakkalýnýn telefonuna not býrakýyorduk.

       O sýralar özel bir þirkette çalýþan eþim uzak bir ilde görevlendirilince o da iþinden ayrýlmýþ, aðabeyi Fatih ile birlikte ticarete atýlmýþtý. Kozmetik ve parfümeri üzerineydi yaptýðý iþ… Eþim Tarýk üç çocuklu bir ailenin tek erkek çocuðuydu. Kayýnvalidem ise bekâr görümcemle beraber yaþýyordu. Görümcem Sevinç zamanýnda birini sevmiþ, ailesi vermemiþ. O da tepki olarak bütün taliplerini geri çevirmiþti. Kayýnvaliden kalp krizinden aniden ölünce de bize cadde üstünde bir apartmanýn birinci katý miras olarak düþmüþtü. Tarýk burayý iþyeri olarak kullanmaya baþlamýþtý. Ýþyeri tam dört yol aðzýndaydý. Üç oda bir salondu. Bir oda kendisinin makam odasýydý. Bir oda sekreterine aitti. Üçüncü büyük oda da depo olarak kullanýlýyordu. Salonda ise ürünler raflara dizilmiþti.

       Bir akþam eþimle sohbet ederken Hülya Abla’dan söz ettim. “Onun için ne yapabiliriz?” dedim. Ýþyerinin bir odasýný ona vermesini kuaför dükkânýyla kozmetik ve parfümerinin daha iyi olacaðýný söyledim. Sekreter için ayrý odaya gerek olmadýðýný, zaten sekreterin devamlý salonda durduðunu anlattým. Ya salonu ya da sekreter odasýný hülya ablaya verelim. Kadýncaðýz eskiden çok iyi bir kuafördü. Ona destek olalým. Çocuklarýnýn da hayatý kurtulur böylece…” dedim. Tarýk kabul etti.

        Bakkalý arayarak “Hülya Abla’yý telefona çaðýrttýk. “Akþam müsaitsen sana güzel bir öneriyle geleceðiz. Müjdemiz var.” dedik. Çok merak etti ama sürpriz olsun diye ona bir þey söylemedik. Akþam bu fikrimi açtýðýmda Hülya Abla çocuklar gibi sevindi. Ýþyeri için büyük odanýn biri düzenlendi. “Kuaför Gül” tabelasý asýldý. Hülya Abla kuaförlüðe baþladý. Zamanla iþleri açýldý, kazancý çok arttý. Ona destek olduðumuz için mi bilinmez bizim de maddi gücümüz arttý. Verdikçe eksilmediðini öðrendik. Birliðin, beraberliðin, dayanýþmanýn güzelliðini yaþadýk.

      Biz de Ýstanbul’a taþýndýk. Orada bir imalathane kurduk. Apartmanýn zemin katýný “Hülya Abla’ya býraktýk. Bizim firmanýn Adana sorumlusu oldu. Kýzý Esra liseden sonra Ýstanbul Üniversitesi’nin Hukuk Fakültesi’ni kazandý. Öðrenci yurduna çýkana kadar misafirimiz oldu. Sohbet esnasýnda “Neden Hukuk Fakültesini seçtin?” soruma “Babamla annemi boþamak için… Ýlk davam bu olacak Hande Ablacýðým…” dedi. Babasýz büyümenin acýsýný derinden yaþamýþtý kýzcaðýz… Bu nedenle ona söyleyeceðim tek sözüm yoktu.

         Yýllar geçti. Zaman bütün yaralarý sardý mý bilmem ama ben bu cefakâr kadýnýn çektiði çileleri hiç unutamadým. Þimdi ne zaman mantý yapmaya kalksam içimde bir burukluk hissederim. Onun yokluk günlerini nasýl da sabýrla göðüslediðini hatýrlarým. Þanslý olduðumu düþünerek Allah’a binlerce kez þükrederim.

HARÝKA UFUK
ADANA
20 NÝSAN 2015
SAAT: 12.40