Örtülü bellek, ýskalanmýþ küçük sevinç ve sevgi anlarýný toplayýp zamaný delen mýzraklara dönüþtürüyor. Ýnsan uykusunda çýðlýk atýyor, küfrediyor. Iskaladýðýmýz o küçük mutluluk iþaretleri belleðimize deðiþik biçimlerde kaydolmuþtur; unutulmuþ anýlar deposunda özleninceye kadar uyurlar. Geçmiþi bir altýn buharý gibi soluyup onlardan keskin parýltýlý piþmanlýklar yaratan bütün o unutulduðunu sandýðýmýz küçük þeyler bazan uykunun sakin sessizliðinde ayaklanýp bilincimize mýzraklar gibi saplanýr. Mýzraðýn dürtüsü unutup geçilen geçmiþe özlem ve piþmanlýk içinde uyandýrýr bizi.