Kuþ cývýltýlarý, rüzgarla dans eden yapraklarýn þarkýsý, tabiat ananýn huzur veren sesi insana kendini adeta cennette hissettiriyor. Kendi içsel yolcuðuna çýkýp hayatýn çileli kervanýna ara vermiþ oluyor.
Ýnsanlar muhakkak fýrsat buldukça doða gezilerine çýkmalý, ruhunu keþfetmelidir.
O gün heyecanlýydým. Ruhumu keþfe çýkýyordum!
Küçük sýrt çantama ihtiyacým olan her þeyi koyup spor ayakkabýlarýmý giyip kendimi dýþarý attým. Ýçim kuþ cývýltýlarý gibi kýpýr kýpýrdý. Maceracý ruhum, bilmediðim bir ormanda kaybolmayý arzuluyordu.
Orman eve 1 saat uzaklýktaydý, ormana yakýn bir yere kadar arabayla gidip arabayý müsait bir yere park edip ormanýn içine daldým. Hava o gün þansýma güneþli, gökyüzü masmaviydi. Yüzümden gülücükler eksik olmuyordu; yerdeki otlara, aðaçlardaki yapraklara, meyve tomurcuklarýna, kuþlara neþeyle selam verip tempolu tempolu yürüyor, þarkýlar söylüyordum.
Bir yandan da deli gibi kendi kendime konuþuyordum:
-“Ulan bu insanoðlu manyak, böyle bir gezegeni neden terk edip baþka bir gezegen arayýþýna giriyor ki? Hadi onu geçtim baþka gezegene anlam veririm. Neden aðaçlarý kesip yerine betonarme binalar dikiyor? Bu betonlaþma sevdasý nereye kadar? Hakikaten bu insanoðlunu anlamak çok zor.”
Bizler doðanýn bir parçasýyýz. Bizler doðaya benziyoruz. Mesela gözlerimizde görünen kýlcal damarlar þimþekle birebir, gözlerimiz helux nebulasýyla birebir, yaþlandýðýmýz zaman yüzümüz ve vücudumuzun diðer bölümleri çoraklaþmýþ toprak parçasýna ne kadar da benziyor deðil mi? Bizler eninde sonunda topraða karýþýnca tamamen ona ait oluruz.  Daha geniþ bir açýyla bakalým. Bu muhteþem vücudumuzdaki bir hücrenin doðuþuyla bir yýldýzýn ölümünü yan yana getirin. Evren ve insan vücudundaki hücrelere ne demeli? Ýnsan vücudu sadece doðanýn parçasý deðil, evrenin mini kopyasýdýr. Kendimi tamamen doðaya ait hissediyordum, temiz havayý mutlulukla içime çekerken burnumun yanmasý, iyiye iþaretti.  Yere uzandým ve bir parça gökyüzünü seyre daldým, iyi ki yaþýyordum. Doða bana en güzel ninnilerini söylerken içim geçmiþ derin bir uykuya dalmak üzereyken bilincim kapanmanýn eþiðinden bana gülümsedi, gülümsedim.
Kaç saat uyudum, nasýl içim geçmiþ hiç haberim olmadan kendimi kapkaranlýk bilmediðim bir yerde buldum. Ayaða kalkýnca korku dolu gözlerle etrafýmý süzdüm; daha önce buraya hiç gelmediðimin farkýna vardým. Etrafý biraz kontrol etme amaçlý dolaþtým fakat görünürde ne bir kulübe ne bir insan ne bir kasaba vardý. Hava iyice karardýktan sonra ne yapacaðýma henüz karar verememiþtim. Ama acele etmem gerekiyordu, zira ormanýn içinde gezinen sinsi sis, tenimi usulca yalayýp geçiyordu. Geçerken öylesine sessiz deðil, iliklerimi titreten korkunç sesini duyabiliyordum. Biraz sakinleþtikten sonra yavaþ yavaþ haricimdeki sesleri duymaya baþladým. Baykuþ, serçe, karga sesleri; yýlan týslamalarý, uzaklardan gelen kurt ulumalarý beni bayýltacaktý. En azýndan kendimi yabani hayvanlardan koruyacak bir sýðýnak bulmalýydým ve harekete geçtim. Yaklaþýk 15 dakika yürüdükten sonra önüme dik yokuþ çýktý. Dinlenmeden ve düþünmeden o yokuþu týrmanmaya baþladým. Birçok eðrelti otu vardý ve boyumu aþýyorlardý. Ayaðýma takýlan yerdeki sert otlar da çabasý.
Yokuþu epey çýktýktan sonra bir aðacýn gövdesine yaslandým ve derin derin nefes almaya baþladým.
-“Hey kimsin sen?” diye bir ses duyunca irkildim ve etrafýma baktým. Aslýnda sevinmiþtim, bir insan sesi duymuþtum, bana yardým edebilirdi.
-“Asýl sen kimsin?” diye karþýlýk verdim.
-“Gecenin karanlýðýnda bu terk edilmiþ uðursuz ormanda ne arýyorsun bayan?” diye sorunca afalladým. “Terk edilmiþ ve uðursuz orman mý?”
Bu bana, korku filmlerinde sýk sýk adý geçen bir þeyi hatýrlatmýþtý: Terk edilmiþ akýl hastanesi. Ýzlediðim korku filmlerinde bu terk edilmiþ týmarhaneye maceraperestler keþfe gider ve esrarengiz olaylar birbirini kovalamaya baþlar. Ya hayalet, ya cin ya da canavar baþkahramanlarýmýzla bir takým oyunlar oynar. En sonunda baþkahramanlarýmýz anlar ki peþlerine düþen bu þeylerin geçmiþinde yaþadýklarý olaylardan dolayý buraya týkýlmýþ ve terk edilmiþtir. Ya intikam peþinde ya da bir þeyi çözmeye çalýþmakta.
Bu terk edilmiþ, uðursuz ormanda baþrol oyuncu bendim. Tüm bunlar aklýmdan geçerken bir yandan benimle konuþan kiþiyi arýyordum ki ayaðýma bir þeyin dokunduðunu fark edip iki adým geriye kaçtým.
-“Sakin ol, benden kaçma.”
Gözlerim ve kulaklarým beni yanýltmadýysa bir sincap konuþuyordu! Þaþkýnlýðýmý gizleyemedim birkaç dakika aðzým açýk sincaba baktým. Sincap da her þey normalmiþ gibi kendime gelmemi bekliyordu.
-“Tamam yeter bu kadar þaþýrdýðýn, alýþsan iyi edersin.”
-“Se- sin-“
-“Yahu evet, ben bir sincabým ve konuþabiliyorum! Þimdi konumuz bu deðil. Beni dinle. Þimdi bu yokuþun 300 metre yukarýsýndan saða dönüp 500 metre ilerisine gideceksin. Karþýna büyük bir ýrmak çýkacak, diz boyunu geçmez. O  ýrmaðýn karþýsýna geç; 100 metre sola dön. Küçük bir kulübe göreceksin. Orada yaþlý bir kadýn var, ona misafir ol.”
Beynim yanmýþtý, ne diyeceðimi bilemiyordum.
-“Ne içtim lan ben?” diye fýsýldadým.
-“Görünüþe göre bir þey içmedin, açlýktan senin kafa gitmiþ. Bir an önce söylediðim kulübeye varýrsan ölmekten kurtulursun. Haydi durma fýrla!” diye baðýrýp bir zýplayýþta aðaca týrmandý.
-“Ha bu arada, taþ düþebülü, ayý çýkabülü. Bol þans!”
Yok artýk bir de ayýsý vardý. Olan oldu artýk her þey olumsuz deðil çok þükür. Her þey berbat gitmiyor Elhamdulillah. Mesela ayý karþýma çýktýðýnda rahatlýkla Kelime-i Þehadet getirebilirim. Çok þükür Kelime-i Þehadet getirmek öðretildi bana. Ben de aþþýrý zeki bir kýz olduðum için bu kritik ve son anda aksiyonumu alabileceðim.
Sincap kardeþin de dediði gibi yokuþu týrmanmaya baþladým. Aþýrý derecede sis vardý. Yabani uðultular kulaklarýmý týrmalýyordu. Bir yandan hýzlý hýzlý yürüyor, bir yandan yaþadýklarýmý düþünüyordum. Ki bir çýðlýk duydum:
-“Ay! Allah belaný versin az kalsýn üstüme basýyordun. Önüne baksana.”
-“Anasýný satayým bu karanlýkta kendi fiziksel varlýðýmdan bile þüpheliyken seni nasýl fark edeyim ha? Sen de kimsin?”
-“Anan.”
-“Bana bak aðzýný yýrtarým düzgün konuþ annemi anma!”
-“Kýz yok, benim ismim Anan.”
-“Yok artýk anasýnýn manda gözü!”
-“Manda gözü burda deðil, memlekete gitti.”
-“Sen kimsin lan? Sen benimle kafa mý buluyorsun?”
-“Dalgayý maalesef kaybettik. Geçen ay derede boðuldu.”
-“Þakaný si- neyse. Nerdesin göremiyorum seni?”
-“Yere eðil parlayan bir þey göreceksin.”
-“Parlayan ney görecem.”
-“Anan”
-“Bak yine anamý andýn ezeceðim seni.” Kulaklarýmdan dumanlar çýkýyordu ki iri gözlü bir böcekle göz göze geldik. Evet, sincaptan sonra böcekle atýþtýk. Yanlýþ okumadýnýz.
-“Anan benim yavþak.” Afalladým. Tam aðzýmý açacakken;
-“Öyle anan deðil. Seni doðuran kiþinin ben olduðumu iddia etmiyorum. Zaten fizik kurallarýna aykýrý bir durum. Biyolojik sýnýrlarým da buna asla izin vermez.” Dedi.
Doðurmaktan bahsettiðine göre bir diþiydi.
-“Eehe erkeklerin doðum yaptýðý nerde görüldü andaval.” Demesin mi? Tam aðzýmý açacaktým ki beni durdurup devam etti:
-“Hem hiç sex yapmadým, yapmýþ olsaydým þimdi burada seninle konuþuyor olamazdým. Nedenini soracaksan bizim diþiler sex yaptýðý erkeði öldürüyor. Bu kadýnlar psikopat.” Aman Allah’ým ben neler duyuyordum böyle. Ýnsanlarýn cinsel hayatýný dinlemezken, hayatýmda hiç porno izlememiþken böceklerin cinsel hayatýný dinliyordum. Kendime iki tokat attým, zira bu yaþadýklarým bir rüya olabilirdi.
-“Böcek hislerim diyor ki bu yaþadýklarýnýn gerçek olup olmadýðýný merak ediyorsun. Evet, bu yaþadýklarýn gerçek. Seni zorlu bir süreç bekliyor, ben gidiyorum. Sana Allah kolaylýk versin.” Deyip ayrýldý yanýmdan bakir böcek. Giderken baðýrýyordu:
-“Ben kendime yeterim, ben kendime yeterim!”
-“Bana ne lan bana ne!” diye karþýlýk vermiþ olmam umurunda deðildi.
Olduðum yerde kalýp bu yaþadýklarýmý düþünmeye vaktim yoktu, vardýðým yerde bol bol düþünecek vaktim olacaðý kanýsýndaydým. Derin bir nefes alýp yola koyuldum. Sincabýn tarif ettiði ýrmaða gelmiþtim ama ýrmaðýn debisi yüksekti; karþýdan karþýya geçmenin yollarýný düþünürken iri bir ses iþittim.
-“Hey lanet olasýca, orada ne bekliyorsun. Taþ düþecek!”
Taþ konusu geçtiðine göre bana seslenen bir ayý olmalýydý. Tam arkamý dönüp ona seslenecektim ki nefesini ensemde hissettim.
-“Hey dostum sen de kimsin lanet olasý?”
-“Ben kayboldum ayý kardeþ. Bir kulübe varmýþ buralarda, oraya gidiyordum.”
-“Neden kayboldun, buraya nasýl geldin lanet olasý? Burayý lanet koca götlü ihtiyar kadýn ve ahmak koruyucularýndan baþka kimse bilmez.”
-“Lanet olasý bilmiyorum buraya nasýl geldiðimi Köydeki ormanda yürürken uzandým çimene uykuya daldým; gözlerimi açtýðýmda bu garip yerdeydim.”
-“Torbacýn kim lanet olasý.”
-“Ayý kardeþ, benim oyalanacak vaktim yok sal beni.” Derin bir böðürmeden sonra koca pençeleriyle sýrtýmý sývazlayýp:
-“Sen çok zor þeyler yaþayacaksýn, bol þans diliyorum lanet olasý” dedi.
Ne yaþayacaktým acaba? Neler bekliyordu beni. Bu ormandan kurtuluþ yok muydu?
Beynim düþüncelerle çalkalanýrken sincabýn bahsettiði kulübeye geldim. Kulübenin penceresinde bir mum alevi titriyordu, kapýyý çaldým ve biraz bekledim. Ýki dakika sonra kapý aðýr aðýr açýldý ve bir koca karý göründü.
-“Hoþ geldin evladým, buyur içeri.” Deyip içeri aldý beni.  Hal hatýr sormadan hemen bana bir sofra kurdu. Fýrýndan kýymalý börek, dolaptan da taze ayran getirdi, afiyetle yiyip karnýmý doyurdum. Sonra biraz laflayýp bana ayrýlan odaya çekildim. Yatak, pencere kenarýndaydý. Sis daðýlmýþtý, gökyüzü aralanmýþtý. Yýldýzlarý seyrederken bir aðlama sesine irkilip yataðýmdan fýrladým. Pencerenin dibinden geliyordu ses. Camý açýp sesin geldiði yöne doðru baktým; bir kuzu. Aðlamaktan kan çanaðýnda dönmüþ gözlerini gecenin zifiri karanlýðýnda bile görebiliyordum.
-“Anne” diye aðlýyordu.
-“Noldu annene?” diye sorunca beni beynimden vuran o cevabý verdi:
-“Sen yedin annemi”
Ben koyun hiç görmedim, nasýl yemiþ olabilirdim annesini?
-“Bir yanlýþýn var galiba.”
-“Benim bir yanlýþým yok annemi yedin, gördüm seni!” deyip hýçkýrmaya devam etti. Ulan nasýl yemiþ olabilirdim?
-“Söylesene be kuzu!”
-“Yediðin börekte annem vardý, annemi doðrularý söylediði için kestiler yemek yaptýlar.”
-“Doðrular derken yavrum?”
-“zamaný gelince kendin öðrenirsin.” deyip yanýmdan uzaklaþtý ve çalýlýklarýn arasýnda kayboldu. Yalnýz çevirmesi çok leziz olurdu keþke göndermeseydim o zibidiyi.
Öyle yorgundum ki düþünmeye halim kalmamýþtý. Baþýmý yastýða koyar koymaz uykuya daldým.
Tatlý bir güneþ ýþýðýna araladým gözlerimi. Burnuma bazlama kokusu ve tereyaðý kokusu geliyordu. Fýrlayýp beni misafir eden koca karýnýn yanýna gittim, beraberce sofra kurduk; tatlý sohbet eþliðinde kahvaltýmýzý yaptýktan sonra ormanda yürüyüþe çýktýk. Gece yaðmur yaðmýþtý, bitkilerin üzerinde su damlacýklarý vardý. Fotoðraf makinem yanýmda olsaydý muhakkak birkaç görüntü alýrdým.
-“Nine, sen bu koca ormanda yalnýz baþýna mý yaþýyorsun?” diye sorunca.
-“Evet” diye cevap verdi. Tam ona dün gece yaþadýklarýmý konuþan hayvanlarý anlatacaktým ki konuþmaya baþladý ihtiyar:
-“Evladým, aslýnda ben yalnýz deðildim. Eskiden burada çok kiþi yaþardý. Sonra hayvanlarýný satýp þehre yerleþtiler. Oðlumla gelinim de bunlarýn içindeydi. 28 yaþýnda bir torunum yaþýyordu benimle ama delirdi.”
-“Aa hadi ya? Neden? Ne oldu ki?”
-“Güzel güzel yaþarken bana bir gün gelip dedi ki babaanne, konuþan hayvanlar görüyorum. Sadece bana deðil babasýna, annesine ve gördüðü herkese öyle diyordu. Bu ormanýn uðursuz olduðunu söylüyormuþ hayvanlar buna. Hayvanlar konuþabilir mi evladým? Annesi babasý týmarhaneye kapattý mecburen. Ýyiliði için baþka bir þey deðil.”
-“Hadi ya?”
Beynimden vurulmuþa döndüm. Baþýmdan aþaðý kaynar sular döküldü. Anlatmamaya karar verdim.
Koca karý bana ormandaki bitkilerin Latince isimlerini söylüyordu, özelliklerini sayýyordu. Hangi bitki zehirlidir hangisi faydalýdýr hepsi hakkýnda bilgisi vardý. Ayrýca hayvanlarý da çok iyi tanýyordu. Zehirli zehirsiz böcekler yýlanlar…
Yaban hayatýna hâkimdi; bu yönüne hayran kalmýþtým. Benim bildiðim koca karýlar nefes almaya çalýþmakla meþguldü. Ama bu ihtiyar çok bilgili ve çalýþkandý.
Günlerden bir gün beni yanýna çaðýrýp bir sýr vermek istediðini söyledi. Çok heyecanlandým sýrrýn ne olduðunu merak ederken peþinden gelmemi söyledi. Kulübenin içinde mutfaktaki halýyý kaldýrdý ve duvarý ittirdi. Duvar bir kapý gibi açýldý. Aðzým açýk kaldý.
-“Sessiz ol ve peþimden gel.” Dedi. Meþaleyi yaktý ve önüme düþtü. Ýlerlerken duvarlardaki meþaleleri yaka yaka gidiyordu. Duvarlarý inceleye inceleye koca karýyý takip ediyordum. Þaþkýnlýðýmý gizleyemiyordum, adeta antik çaðlardaki yer altý þehirlerinin mini örneðine þahit oluyordum. Yerin birkaç kat altýna indikten sonra bir kapýyý açtý ve içeri girdik. Kasvetli bir havasý vardý bu odanýn. Çok geniþ ve rengârenk dumanlar yükseliyordu. Dikkatimi çeken þeylerden biri de hayvan ve insanlara ait kemiklerdi. Kafataslarý, kollar bacaklar. Koca karý gözlerimin içine bakarak:
-“Ben aslýnda bir büyücüyüm.” Dedi. Duyduðum þeye emin olamadým:

-“Sen bir büyücü müsün?” diye haykýrdým.
-“Evet. Baðýrma sakin ol. Þimdi senden istediðim bir þey var.”
Þaþkýnlýk beni boðuyordu, kulaklarým týkanacak hale gelmiþti ama yine de merak ediyordum benden istediði þeyi.
-“Ben artýk çok yaþlandým, hissediyorum ölümüm çok yakýn. Ben bu dünyada en önemli büyücülerin sonuncusuyum. Büyüklerim öldü gitti.  Ölüm sýrasý bana geldi.  Atalarýmýn tamamlayamadýðý bir þey var. Onu ben de tamamlayamadým. Ama sende bir ýþýk gördüm, sana bildiðim her þeyi öðretirsem sen yaparsýn.”
-“Nedir?”
-“Hayvanlarý himayene alýp dünyaya atalarýmýz adýna hükmetmek. Bütün insan ýrkýný yok etmek. Bu büyünün sonunda sen de bir hayvana dönüþeceksin ve ölümsüz olacaksýn.”
Duyduklarýma inanamýyordum.
-“Torununu deðil seni týkmalýydýlar akýl hastanesine koca bunak! Ne dediðinin farkýnda mýsýn? Diye baðýrýnca iki iri adam yanýmda belirdi ve kollarýmdan yakaladýlar.  Koca karý:
-“Onu mahkûm katýndaki hücreye kapatýn da aklý baþýna gelsin. Yaka paça sürükleye sürükleye mahkûm katýna getirip küçük hücrelerden birine attýlar beni. Ben haykýrýyordum ama sesimi duyan yoktu. Demek o hayvanlar haklýydý. Zorlu bir süreçten geçecektim. Zorba adamlarýn adým sesleri git gide kaybolunca duvara zincirlenmiþ bitkin bir kadýn gördüm.
-“Hey, beni çözer misin?”
Üstü baþý daðýnýk genç bir kýz kollarý duvara zincirlerle baðlýydý. Onunla ayný hücrede olduðumu anlayýnca biraz da olsa rahatladým. Hemen kýzý çözdüm ve konuþmaya baþladýk:
-“Benimki uzun hikâye. Köyün ormanýnda gezerken uyuyakaldým uyandýðýmda bu korkunç ormandaydým.  Konuþan hayvanlar beni bu kulübeye yönlendirdi.”
-“Büyükannemin hizmetkârlarý, seni tuzaða düþürmüþ. Hikâyemiz ayný. Annem babamla yaþamýyordum. Burada yaþýyordum. Baþýma ilginç þeyler gelmeye baþladý. Konuþan hayvanlar falan derken annemle babam delirdiðimi düþünüp Bakýrköy akýl hastanesine kapattýlar. Sonra bir gün bu iri yarý adamlar gelip beni ordan kaçýrarak buraya getirdi ve yýllardýr bu hücrede kalýyorum. Sebebi büyük annemin emellerine alet olmayý reddetmek.”
-“Ben de reddettim ama buradayým. Nasýl kurtulacaðýz?”
-“Tek bir çözümü var, bu koca karýnýn ölümü!” kaným dondu.
-“Nasýl olacak?”
-“Çok basit olacak. Sen bu kadýnla iþbirliði yapacaksýn, gözüne gireceksin. Kanlý ay tutulmasýnýn yaþanacaðý gece yaptýðý bütün büyüleri bozacaksýn ve koca karý son nefesini verecek.”
-“Kabul!”
Kabul ama nasýl kabul? Büyücülükle uzaktan yakýndan alakam yoktu, ilgim de yoktu büyücülüðe. Kimyadan simyadan anlamam, büyü iþine cinler karýþýr genelde, benim ödüm patlar. Ama büyük bir emel vardý, dünyayý kurtaracaktým. Gerekirse canýmý verebilirdim.
Birkaç saat sonra iri adamlar beni alýp koca karýnýn yanýna götürdü. Koca karýnýn yüzüne bakmýyordum.
-“Kararýn nedir?”
-“Kabul.” Diye cevap verince ellerini ovuþturdu.
-“Güzel, þimdi baþlayalým evlat. Sana ilk önce bitkileri tanýtacaðým. Ormanda gezintiye çýkýp örnek büyü için birkaç bitki toplayacaðýz. Yýlan kanýna da ihtiyacýmýz var. Yýlandan korkuyor musun?”
-“Korkmuyorum.”

-“Güzel. Þimdi yemeðini ye, dinlen sonra yanýma gel.”
Yemek yiyip dinlendikten sonra yanýna gittim ve dýþarý çýktýk. Birkaç bitki toplayýp yýlan yakaladýk. Kulübenin büyü odasýnda basit bir büyü öðrendim. Bu büyü hayvanlarý etkisiz hale getiriyor. Bir hayvandan korktuðumuz ya da onu etkisiz hale getirmek istediðimiz anda muska þeklinde muhafaza edilmiþ toz þeklindeki büyüyü hayvana doðru yavaþça üfleyecekmiþiz.
Günler günleri kovaladý, haftalar haftalarý derken aradan 9 ay geçti. Ýhtiyar büyücünün iyice güvenini kazanmýþtým. Birçok büyü öðrenmiþtim. Kendime hayret ediyordum. Ýhtiyar bana hayata dair çok þeyler öðretmiþti, insanlarýn psikolojisi, hayvanlarýn biyolojik yapýlarý, dünya savaþlarýnýn bilinmeyen nedenleri. Birçok kehanetler, metafizik…
Ama ne de olsa kötü bir büyücüydü ve kötü bir emeli vardý. Böylesine bilgiye sahip olan insan dünyayý anýnda yok edebilirdi.
Bir yandan ihtiyarýn torunu ile görüþmelerimi sürdürmeye devam ediyordum. Onunla planlar yapýyorduk ki, günün birinde kuzgunlarýn biri bizim görüþüp sinsi planlar yaptýðýmýzý ispiyonladý. Koca karý torununu gözünün yaþýna bakmadan öldürüverdi. Ben korkudan tir tir titriyordum ama koca karý kýlýma dokunmamýþtý.
-“Beni hayal kýrýklýðýna uðrattýn evlat. Bunu sana yakýþtýramadým. Dua et ki çok yol kat ettik, sana güvenmek zorundayým. Þimdilik seni affediyorum.”
Arkadaþým yoktu, tek baþýmaydým artýk. Daha temkinli olmalýydým. Adýmlarýmý daha saðlam atmalýydým.
O büyük gün de yaklaþýyordu, en önemli büyüyü öðrenecektim. Bu önemli büyüde boyutlar arasý geçiþ vardý. Ýhtiyarýn boyutlar arasý geçiþten kastý paralel evrenlerdi.
-“10 gün kaldý evlat. Kanlý aya 10 gün kaldý. Ayný zamanda-“ deyip sustu.
Ayný zamanda ne olacaktý?
-“Ayný zamanda bir faninin son günü.” Diye cevaplandýrdý aklýmdaki soruyu.
Sýrtýný döndüðü an meyve býçaðýný elime aldým tam boðazýna dayayacaktým ki aklýma paralel evren büyüsünü öðrenmem gerektiði geldi. Onu öðrenirsem bu kötü ormandan kurtulabilirdim. Yavaþça bir elma aldým ve soymaya baþladým.
-“Paralel evrenler büyüsünü þimdi öðretmen lazým bana.” Dedim.
-“Ben de onu düþünüyordum evlat.” Deyip dolabýn arka kapaðýndan küçük bir þiþe çýkardý.
-“Bu gördüðün þiþedeki sývýyý paralel evrenler büyüsünde kullanacaðým. Bu sývý bu büyüde çok önemli bir yere sahip, zira o olmadan büyünün gerçekleþmesi imkânsýz. Bu bana 17. Yüzyýl’da yaþamýþ büyük rahip Nicolas’tan kaldý.”
Maviye çalan grimsi sývýya büyülenmiþ bir þekilde bakýyordum. Koca karý bana iþaret edince peþine düþtüm. Büyü odasýna girer girmez daha önce hazýrlamýþ olduðu karýþýmdan bir kadeh içtikten sonra o sývýyý damarýna enjekte etmemi istedi. Ellerim tir tir titremesine raðmen soðukkanlýlýðýmý yitirmeyerek yavaþça damarýna enjekte etmeyi baþardým. Sonra ellerimi tutup gözlerimin içine baktý ve:
-“Benim için 5 dakikalýk yolculuk fakat senin için 24 saat sürecek.” Dedi.
-“Ben de gelmek istiyorum.”
-“Elbette, ama þimdi deðil evlat.” Gözlerini kapatýr kapatmaz hemen o karýþýmdan bir kadeh içip, içi o sývýyla yarýsýna kadar dolu olan enjektörü koluma saplayýp sývýnýn damarlarýma girmesini saðladým. Bir haller oluyordu bana, lanet ihtiyar umurumda deðildi. Hayatým film þeridi gibi gözlerimin önünden geçtikten sonra bilincim kapandý. Aradan ne kadar zaman geçtiðini bilmiyorum, kendime geldiðimde sadece uykudan uyanýr gibi olduðumu fark ettim. Hiçbir þey hatýrlamýyordum.
-“Senin zamanýn deðildi lanet olasý kýz. Bekle dedim sana!” diye haykýrýyordu ihtiyar.
Yavaþça yerimden doðrulup:
-“Kötü þeyler yapmana izin vermeyeceðim alçak kadýn!” diye baðýrdým ve üstüne çullandým. Kadýn çýrpýnarak yardým çaðýrýyordu fakat sesini duyuramýyordu. Masanýn üzerindeki býçaðý alýp çabucak kadýnýn iþini bitirdim ve yere yuvarlandým. Odadaki büyü dumanlarý bir anda yok oldu. Kemikler iskeletler yerinde yoktu. Normal bir genç odasýnda olan eþyalar vardý ve her þey yerli yerindeydi. Koþarak yukarýya çýktým, yabancý bir apartmanýn zemin katýnda buldum kendimi. Her þey normale dönmüþtü. Birkaç tuhaf insan yanýmdan hýzlýca geçti, bir yavru köpekle göz göze geldim. Her þeye anlam vermeye çalýþýrken köpek benim beynime sinyal gönderdi:
-“Dünyamýzý kurtardýðýný bütün hayvanlar biliyor. Bütün hayvan kardeþlerim adýna sana teþekkür etmem için gönderildim. Bu yaþananlardan insanlarýn haberi yok.”
dedi ve yanýma yaklaþtý ve:
-“Eðil ve boynumda asýlan küçük kutuyu al.” Dedi. Eðildim ve dediði gibi küçük kutuyu aldým.
-“Onu iç.”
-“Neden?”
-“Sebebini söyleyemem. Ýç sadece.”
O sývý koca karýnýn bana bahsettiði ve gösterdiði paralel evrenler büyüsünün sývýsýydý. Gözlerimi yumdum ve tek nefeste içtim. Ýçer içmez vücudumdaki hücrelerin bir bir parçalandýðýný hissettim. Çok korkuyordum. Aradan yaklaþýk 10 dakika geçtikten sonra yere yýðýldým. Birkaç saniye sonrasýnda ise baþýmda bir kalabalýk toplanmýþtý, yavaþça gözlerimi araladým. Baþýmdaki kalabalýk ailem ve kuzenlerimden baþkasý deðildi. Eve dönmüþtüm ve kendi yataðýmdaydým. Annem saçlarýmý okþarken:
-“2 gündür uyuyorsun kalk kýzým artýk.” Diye sitem edince
-“Çok þükür deyip anneme sarýldým.” Annemin huzur veren sesini duymak yaþadýðým bütün kötü olaylarý unutturmuþtu bana. Tam o sýrada babam elinde bir kutuyla yanýma oturdu, ben uzandýðým yerden doðruldum ve kutuyu açtým. Kutudan çýkan beni beynimden vurmuþtu, bana birkaç dakika önce eski halime dönmemi saðlayan sývýyý veren köpekti bu. Köpeði görünce zihnimin bulandýðýný hissettim.
-“Merhaba dostum.” Dedi. Artýk zihin yoluyla iletiþim kurabildiðim bir hayvan dostum olmuþtu ama bunu kimse bilemeyecekti. Bu küçük dost bana hayvan dünyasýnýn minik bir teþekkür hediyesiydi. Beni artýk güzel günler bekliyordu.