Ey bu vatan evladý!
Dur, bir taný ecdadý!
Özgürlüðünün adý,
Þehit kokan topraðý.

Bayraðýna kastetmiþ,
Gözü dönmüþ caniler.
Nerelerden geldiler?
Hem neden geldiler?

Hedef Çanakkale’ydi,
Leþ kokar kibirleri,
Haçlýnýn zelilleri,
Döktüler zehirleri.

Donanma son sistem,
Boðazda kuduzlar,
Toplar hiç susmuyor,
Kinler kusuluyor.

Zýrhlýlardan gelen toplar,
Uçaklardan bombalar,
Bunlarda mertlik ne arar,
Ýnsanlýktan yoksunlar.

Ýmansýzlar, vicdansýzlar
Her taraftan saldýrdýlar,
Ýman sýzlar, vicdan sýzlar,
Gövdeler artýk baþsýzlar.

Atan namus dedi,
Vatan caným dedi,
Canýný verdi,
Namusu çiðnetmedi.

Yaðmur gibi mermiler,
Ecdadýn göðsü siper,
Aylarca direndiler,
Haçlý’yý titrettiler.

Atan kalbim dedi,
Vatan benim dedi,
Benliðini verdi,
Bayraðý indirtmedi.

Laðýmlardan geldiler,
Bombalayýp gittiler,
Koptu parmak, el, ayak,
Uçtu baþlar, göz, kulak

Atan can dedi,
Vatan kan dedi,
Kanýný verdi,
Ezaný dindirtmedi.

Ýmkân bizde dediler,
Galip geliriz dediler,
Ýmana yenildiler,
Defolup gittiler.

Ey evlat! Ýþte budur ecdad,
Bil, bildir, diril 
Ve dirilt!
Þehit kokan topraðý.

Þâir’ül Ýslâm Yûnus Kokan