Bir yangýn vardý görsen, manasýnda neminde,

Demek ki gözlerime, bakmayý bilmiyorsun.

Vuslatý yakýyordum, hasretinin deminde,

Usul usul özlemle, akmayý bilmiyorsun.

Mecnun deðildim amma, hiç etmiþtim ben onu,

Ben  ukala deðilim ,bizimle ilgi konu,

Sabýr taþlarý çatlar, sanma ki yoktur sonu,

Tespih edip sevdayý, çekmeyi bilmiyorsun.

Eðer ki baksa idin, saf tutardýk aþka biz,

Bir yürekte tutuþur, yetmezdi nefesimiz,

Tarihin yapraklarý, anýlarda kalýr iz,

Anladým sayfalarý, ekmeyi bilmiyorsun.

Arada kýzmak gerek, edalara nazlara,

Türküler döþeseydin, aðýt olup sözlere,

En ulvi sözcükleri, name name sazlara,

Notalarla birlikte, çakmayý bilmiyorsun.

Bak deðiþti dünyamýz, yatan kör kalkan þaþý,

Aç geziyor mahalle, yetiþmiyor maaþý,

Neyleyim söyleyiver, çile sardýðým yaþý,

Umuduma bir çýra, yakmayý bilmiyorsun.

Hercai bir düþ için, heba etme hayatý,

Sevgi ek sen dünyaya, Ademin nasihatý,

Eksik etme dilinden, zikri ve selavatý,

Derdini sebat ile, dökmeyi bilmiyorsun.

Allah’ýn huzurunda, çökmeyi bilmiyorsun…

Adem Efiloðlu