NE TUHAFTIR ŞU İNSANLAR
Ne tuhaftır şu insanlar,
Yürüyeni sırtta taşır.
Kabardıkça heyecanlar,
Kendi yarasını kaşır.
Kimi toktur, aç görünür;
Varlıklı, muhtaç görünür;
Her derde ilaç görünür,
Kendi keline ulaşır.
Paraya verince değer,
Mal mülk için başı eğer.
Adam da yok ise ciğer,
Gider mazluma ilişir.
Kiminin uzundur kolu,
Belli olmaz sağı solu,
Düz yolda şaşırır yolu,
Varıp şeytanla buluşur.
Kimi sever kalp yıkmayı,
Kimi sever laf sokmayı,
İnsan var elde lokmayı
Başka biriyle bölüşür.
Kimisi gerçeği görür
Aklının ardından yürür
Kimisi inanç sömürür
Sonra ardından gülüşür
Kimisinin dünü dündür,
Günü kazandığı gündür.
İnsan var dini bütündür,
Kendi kendiyle çelişir.
İnsan var insan gibidir
Vicdanda iman gibidir
Süt vermiş anan gibidir
Kalbe aşk ile doluşur
Kimisi der adam lider,
Bir sözle ölüme gider.
Kimi susar, özgürüm der;
Esir kalmaya alışır.
Coşari der: Zordan anlar
Sana semeri vuranlar.
İnsan doğmuşken insanlar,
İnsan olmaya çalışır.
İbrahim COŞAR