K’ayıp Z’amanlar
Kendi içine kapandı bu şehir
Çılgınlar gibiyim
İçimde bir ağlamak
Aynalar bin parça
Unutuldum mısra mısra…
Sayfalar arasında kurutuldum.
K’ayıp zamanlarımda
Çıplak hüzünlerimle
Uykusuz şiirlerle s’aklandım
Damağımdayken tadın
Kıskıvrak sardığın
Islak öpüşlerle paklandım
Dağın dağa kavuşması kadar
İmkânlıydı kavuşmamız
Hüznüme gülümserken
Alışmadım yokluğuna
Bensiz gidişlerine
A-lı-şa-ma-dım…
Karışamadım uzaklara
Yetmedi varlığım
Yalan da olsa
İçten bir söz istedim
“Kal” gibi…
Sus’tun…
İçimde büyüttüm seni
Kalbimi kıran.
“Yar” Gibi…
Z’amansız bir siyahtım…
S’oyundum…
Gökkuşağını giydir bana
Yahut mavi denizleri
“Şiir” ol…
Kurtar beni…
Dudakların, gözlerin, ellerin
Ordasın biliyorum
G’öz yaşlarımın ardında
Duruyorsun
“Sus” gibi…
Z’amansız…
Gitmeye meyilli…
Ayşegül TEZCAN
NOT:
“Hüznü haber veren bulutlara yağıyorum yüreğimin her parçasıyla…
Yazdıkça eriyen şiirlerin ezberci gülüşlerine susuyorum özlemi…
Bir keman taksimiyle otuz beş dönüm yalnızlığıma dönüyorum…
Bu yarım şiirler hiç bitmeyecek…”
(
K’ayıp Z’amanlar başlıklı yazı
aysegul-tezc tarafından
6.02.2010 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
