Çiçekçi dükkâný… Çeþit çeþit renk, kokuda onlarca tür çiçek… Orta yaþlý bir adam elinde tabure kapýda belirdi. Saksýlarýn yanýna taburesini býrakýp oturdu. Bacak bacak üstüne atmýþtý ki karþýdan kendisine doðru yürüyen el ele tutuþmuþ adamla çocuðu gördü. Toparlanýp ayaklandý. Adamýn yüzünden düþen bin parça… Çocuk adamýn elini býrakýp dükkâna girdi. Çiçek vazolarý, saksýlar… Meraklý bakýþlar… Küçük dokunuþlar… Çiçekçi “Nasýl yarýmcý olayým?” Ýçeri buyur etti. Adam çiçeklere üstün körü baktý. “Cenaze çelengi toplatacaðým.” Çiçekçi ‘gerbera, glayör, gül,  karanfillere’ yanaþtý. Her bir renkten birer tane alýp gösterdi. Adam keyifsiz “Kaça olur?” Çocuk küçük turunu bitirmiþ, adamýn ceket ucunu tuttu. Çiçekçi masadan hesap makinesini alýp çiçekleri býrakýnca çocuk neþeyle gülü aldý. Çiçekçi “Güllü olursa 250, karanfil 180,” diye devam ederken çocuk derin bir nefes aldý. “Çok güzel kokuyor!” Önce çiçekçinin dikkatini çekmeye çalýþtý. Parmak ucunda yükselme… Gözüne deðdirmeye çalýþma… Ancak çiçekçi bir yandan hesap yapýp bir yandan anlatmaya çalýþýrken yüzünde yalancý bir gülümseme, dudaklarýn arasýndan gözüken üç beþ ön diþ…  Çocuk adama dönüp uzattý. “Baba, bu olsun.” Adam, gözü kulaðý çiçekçide çocuðun elinden gülü sertçe alýp masaya yapýþtýrdý.