Çölü uçsuz bucaksýz saran kumda yok su, dudaðým gibi kupkuru… Hacerin feryadýnda hýçkýrýklarým. Yavrusu öldü ölecek susuzluktan. Öylesi bir çaresizlik, öylesi yakýyor güneþ, öylesi yalnýzlýk, öylesi yardýma muhtaç… Öylesi Ýsmail bebek aðlýyor. Elbette Rabbini biliyor Hacer, elbette ona dua ediyor ama sebep arýyor, ýþýk arýyor, suyu görmek istiyor alelacele… Týpký benim gibi… Týpký insanlýk gibi!

Hastayým, þifa diye her ilaca sarýnlan benim… Her söze kanan benim. Her duaya amin diyen yine benim. Acý çekiyorum. Gözlerim kararmýþ, inim inim inlemek benim iþim, insanlýðýmýn!

Düþman Filistin’e, Suriye’ye… Ýslam diyarlarýna saldýrýyor. Hep düþünüyorum, niye ölüyor iman ehli… Ne yapabilirim diye kývranýyorum. Atýlan bombalarý, yýkýlan evleri, çaresizleri gördükçe, memleketini terk edip, bir namussuzun peþinden çare sunuyor diye gidip denizde boðulup ölenleri gördükçe, Ya Rab diyorum onlara yardým et. Hacer gibi aðlýyorum… Hacer gibi çaresizim. Ýnsanlýk gibi…

Selam veriyorum almýyor kimse, açým kimse bakmýyor yüzüme, baðýrýyorum deli diye kaçýyor herkes ama nereye? Kimse, durup da halin nedir, neden bu haldesin, gel seni doyurayým demiyor. Oysa yaný baþýmda açlýk çeken köpeðe acýyorlar, su getiriyorlar, yiyecek veriyorlar… Alýp, yanlarýna götürüyorlar. Hani köpek gibi giyinip havlasam mý, inlesem mi diyorum!

Oysa birileri Ramazan geldi de açlýk çekmekten þikayet ediyor. Bu açlýðý çaresizlikmiþ gibi görüp yaþýyorlar. Dayanamýyorum deyip, hastalýk bahaneleri bulup, ulu orta yiyip, içmeye devam ediyorlar. Sorsanýz Müslümandýr. Sorsanýz Kabeyi pisletmezler, sorsanýz Müslümana acýrým der, Filistin bayraðý ile dolaþýrlar… Dünyasýz olmaz ama manevisiz olur diyorlar. Dillerinde, iman etmek yetiyor. Kalplerinde Allah’a aþký kimse istemiyor. Oysa, elinde ki cep telefonu ile sevdiðini söylediðine yirmi dört saat mesaj atýyor.  Yaz babam yaz. Ne kazandýrýyor, hiç… Ýki gün sonra ayrýlýyorlar. Bu sefer o övgü dolu sözlerin yerini küfürler alýyor. Olmaz olsun, nereden seni tanýdým diye veryansýnlar cabasý. Aþksýz olamaz diyorlar, hep ölenlere aþýk oluyorlar. Öldükçe yenisi, çerez gibi tüketiyorlar. O kalp, hastalýk hastasý oluyor. Kararýyor batan akþam güneþi ile. O karanlýk bu sefer korkuya bahane oluyor. Uykular uyutmuyor. Uydurma yaratýklarý hayal ettikçe gerçek gibi dehþet yaþýyor. O kalp yaþamýyor. Hacerinkine benziyor ama Hacer samimi, ne yaptýðýnýn farkýnda. Ýsyan etmiyor. Yalnýzca derdini biliyor ve çare arýyor. Oturarak ve bekleyerek çare kendi kendine gelmez biliyor. O samimiyetini gören Rabbim, ona zemzem gönderiyor Ýsmailin toprakla eþtiði yerden. O toprak suya kanýyor… Ýsmail gibi, Hacer gibi…

Biz ise daha kalbimizin nerede olduðunu bilmiyoruz, ne mesaj verdiðini anlamýyoruz. Kalp krizi geçirdiðimiz de farkýna varýyoruz. O iyi olmazsa öleceðiz diye Hacer gibi oraya buraya koþuyoruz. Ama o kalp maddi, o kalp teni yaþatýyor… Ya manevisi? Kaç kiþi onu nasýl veya nerede fark edebiliyor ki… Herkes Hacer olabilir mi? O kalbi keþfetmeden, ne heyecan duygusunu, ne yaþadýðýmýza sevinmeyi, ne yeþile bürünmüþ ormaný anlamayý,  ne de güneþin ve ayýn sadakatýný anlayamayýz.

Ýþte Ramazan… Haceri anlayabilelim diye bize sunulmuþ bir lütuf ve rahmet! Dünyayý elimizin tersiyle itip, manevi kalbi gördüðümüz, Hacerin suyu bulduðu, iftara eriþmek… Akþam ezanýný duyduðumuz dünyaya dönüþ…Her aldýðýmýz lokmada Ýsmail zemzem içer gibi…Her lokmada Yaratanýn aþkýný hisseden kalbi keþfederiz. Eðer maksat yaratana kavuþmak ve aþkýný istemekse, nasýl bahanelerle bu ibadeti elimizin tersiyle iteriz ki… Ýþte aç insan gördüðümüzde ona deli gibi bakmaz, köpekten daha fazla deðer veririz. Karanlýktan korkmaz, o karanlýðýn içindeki aydýnlýðý görürüz. Karýncayý bile incitmez, zalim olmaz, intikam diye dolaþmayýz. 

Kalp aþký ancak Rabbinde bulur. Mecnun bunu görünce çöllere düþmüþ. Anlamýþ ki Leyla’da deðilmiþ aþk. O kalpte bu aþk yoksa, o kiþi ölü gibidir. Yaþadýðý hiç bir þeyden lezzet de tat da alamaz. Bu aþký yaþayana ne mutlu…. Siz de bunlardan birisi olabilirsiniz, yeter ki samimi olun. Selam ve dua ile.

Saffet Kuramaz