Artýk çokça býktým hayattan..

Ýnsan kalbi ile aklý arasýnda kalýnca ne yapar bilmiyorum. Bedenimi bu aralar taþýmakta zorlanýyorum ama en zoru bu kafayý taþýmak.. 

Bu kafanýn içindeki düþüncelerden býktým hatta yoruldum. Ýnsan sevilmediðini bilerek hala nasýl umutlar üretirki.. benim kafam üretiyor hatta affetmek için elinden geleni yapýyor. Seni sevmeyen birini sevmek acizlik deðil mi  yada imkansýzca sevmek aptallýk deði mi?

Ben biliyorum aptal ve acizim ama iyi biriyim..

Bazen düþünüyorum da ne çok çabalamýþým ,istemiþim  hatta üzülmüþüm.

Na yaparsýn kalp  sana sormuyor kimi seveceðini.. gerçi sorsa da ne deðiþirki 

Onu sevmek aslýnda güzel þeydi. Birini hayallerinde süslemek çok güzeldi. Hatta ona yazmak bile yaþamýný güzel kýlardý.

Ama insan bazen bilmeli olmayacaðýný gerçi bunu bilip devam ederdim çünkü ben buyum aklýmla kalbim hiçbir zaman ayný fikirde olmadý o yüzden olan yine bana olurdu. Ben artýk onu sevmek istemiyorum. Çünkü o seni sevmeyince acýsý fazlaca oluyor. Fazlaca acý da öyle kolay yaþatmýyor.  

Birgün biter diye umuyorum. Bir sabah kalkýcam ve unutmuþ olucam. Bakýn iþte ne güzel hayal.