Birini alýþmaktan korkuyorum.. alýþýrsam oda gider diye. Belkide gitmez kimbilir, ama kalbim artýk dayanýr mý bilmem. Ama ben öyle yoruldumki hergün bu bedeni taþýmaktan ,yürümekten hatta nefes almaktan bile yoruldum. Saatlerce tavana bakmak bile artýk beni yoruyor. Çünkü bu gidenlerin benden her seferinde aldýðý biraz mutluluk galiba yada hayallerimin baþýma yýkýlmasýnýn etkisi kimbilir. Ama gel görki bu yorgun bedenime kalbim itahat etmiyor. Yine buluyor en imkansýzýný en umursamazýný kalp iþte seçmiyor iyi olaný.. uzaktan sevmek, birine alýþmak hatta ona bakmak bile artýk korkutuyor. Çünkü gözyaþlarým her gidenle aktý, zavallý aciz bedenimse gitgide beni taþýmakta zorlanýyor. Bense aklýmla kalbim arasýnda ordan oraya sürükleniyorum. Galibi kim olursa olsun kaybeden benim ne acý.. alýþmaktan korkuyorum artýk çünkü sevmezler beni yada anlamazlar.. alýþmamak için kendi kabuðumda sýkýþýp kaldým. Bu olmasýn lütfen alýþmamalýyým ona sevmemeliyim onu.. yapma kalbim zaten bu bedeni taþýyamýyorum birde yükleme  omuzlarýma onun sevdasýný.. alýþmaktan korkuyorum yapmayýn bana bunu zaten yorgunum fazlasýyla..