KARA TREN

Bir tren gelir doðusundan
Bir tren gider batýsýna Anadolu’mun.
Bir tren ki baþtan baþa yurdumun,
Sevgi halatlarýyla baðlandýðý yerdir.
Oy Anadolu’m, caným Anadolu’m,
Ne varsa sende var.
Dört mevsim sende, yedi iklim sende,
Topraða can veren yaðmurlar sende.,
Kim demiþ gökkuþaðýnýn altýndan geçilmez diye
Ben geçtim peykan gibi kara trenle.
Yýldýzlarý topladým vagon pencerelerinden,
Avuç avuç ben serptim Anadolu’ya.

Soluk aldý kara tren
Tercan’dan, Mercan’dan Erzincan’dan
Ve kükredi en geçilmez daðlardan kayalardan.
Kara tren her tünele girince alkýþlandý,
Bilmem neydi sebebi o öylece sýr kaldý.
Yalnýz bir tren yol alýr bozkýrlarýnda Anadolu’mun.
Yurduma doðan sabah güneþi,
Dostun kara sevdalý eþi,
Düþmana kara bir yýlandýr.
Zaman demir demir akar raylardan,
Kara tren akar gider daðlardan.
Trenim trenim umut trenim,
Sen olmasan ben neyle giderim.

Bir tren bozarken yalnýzlýðýný
Bozkýr çobanlarýnýn;
Yanýk bir kaval sesi karýþýr ray seslerine.
Ben ise dalmýþým. sevdama dalmýþým.
Tolstoy’un ölüm korkusu kadar
Aklýmdan çýkarmadýðým sevgilimi
Gün batarken kýzýllýðýnda aramýþým,
Ufukta el sallayan güneþin ardýndan.
Ondan haberler ulaþtýrmýþ kara tren
Anadolu’nun en tenha köþelerinden
En karanlýk gecelerinden.

Gökyüzü sessiz, gökyüzü kimsesiz,
Ve karanlýk aðlamakta.
Yeryüzü neþeli yeryüzünde cümbüþ var.
Yýldýzlarda inmiþ Çukurova’da,
Kara sevdalýlarýný selamlamakta.
Kara tren umut Akdeniz kadar hür,
Pamuk kadar saf ve beyaz,
Çukurova insanýnýn esmerindeki sýr kadar sýcak
Ve kara tren az sonra kucaklarý açacak.

Bir tren gelir,
Bir tren gider.
Biz yolcuyuz hayat yolcusu
Ve öyle bir an ki
Kara tren uyanýk, ben yakaza halindeyim.
Toroslar’ ýn en sarp kayalýklarýný deliyorum.
Yörük çadýrlarý selam duruyor sýra sýra,
Güneye gidiyorum belki Mýsýr’a.
Lokomotifimiz Sina’da, biz ise Tuna’dayýz.
Akdeniz’i görüyorum ufukta
Yeniden göl olmuþ.
Ve son durak Çukurova
Ilýk bir nefes üflüyor bana,
Uyanýyorum;
Hayrola.


KAYNAK: Mustafa Ýsmet KESKÝN; Yýldýzlar Düþerken Penceremize, Gündüz Kitapevi Yayýnlarý, Ankara, 2008