Her kiþi þartlarýna göre bir dünya tesis etmiþ, hayatý bu gözlükte bakarak kurguluyor. Yaþattýklarý acýlarý, sevinçleri sanki herkesin yaþamadýðýný düþünüyor, acýya denk geldiðinde, “ Allah’ým bana neden bu kadar dert verdin, hiç kimsenin benim gibi çektiði yok ”diyerek isyan ediyor, sevinçle karþýlaþtýðýnda ise “Benden baþka bu sevinci yaþayan yok. Bu dünyanýn en akýllýsý, en beceriklisi benim!” diyerek hava atýyor. Bu durumda hani baþkasýna laf atsa, ister istemez yanlýþ anlýyor, kýskanýyor, alýnýyor. Hani azýcýk muhabbet varsa, o da silinip gidiyor. Kimse kimseye katlanamýyor da...

Ayný ülkede, tarihi, dini, ýrký, kültürü… Kýsacasý yaþamýna müdahale edebilecek her vasfý ayný olsa da bir iletiþim kopukluðu sürüp gidiyor. Aslýnda kimse bu ortak gibi görünen unsurlarýn ne ifade ettiðini öðrenmeye, kavramaya da çalýþmýyor. Bakýyor kendisi gibi görünüyor, bakýyor kendisi gibi namaz kýlýyor, bakýyor kendisi gibi ayný tarihi konuþuyor ve onu methediyor, hani bir enstrümanla çaldýðý ya da dinlediði müzikten alýðý ayný haz… Ýþ acýlara geldiðinde yanýnda kimseyi göremiyor, duygudaþlýk yapýlamýyor… Hani güzel þeylerden bahsetmek varken, aðlamak, huzursuz olmak, strese girmek, derdiyle dertlenmek istenmiyor. Sanki bir mikrop bulaþacakmýþ gibi kaçýlýyor o ortamdan. Hani sevinçli birisini görse, kendisinde ki acýlarý, yaþanmamýþlýklarý, yaþadýðý ayný sevinçten ötürü bir bedel ödediði huzursuzluklarý depreþiyor yine o ortamdan kaçýlýyor. Ýnsanlar, karþýlýksýz sevmeyi ve aþký aramýyor.

Aþk ya da sevgi nedir? Neden gereklidir? Neden en fazla zamanýmýzý buna tahsis ederiz? Neden her paylaþýlan þarkýda, dansta, halk oyununda, tiyatroda, operada bu anlatýlýr? Çünkü âþýk kalp düþünmez, sarhoþtur, ayaklarý yerden kesilir, dýþarýdan onu seyreden belki ona güler ama aldýrmaz.  Çýlgýn bir sel gibi zaman geçtikçe iyice güçlenir, ancak kontrol edilmezse de etrafýna zarar verir de… Ýki insan gerçekten paylaþýr. Irk, din, tarih, yaþam kültürü… Araþtýrýlmaz bile. Ancak, ateþ söndükçe, sisler daðýldýkça, uyuþmaz noktalar ortaya çýkar, aþk denilen kaybolur biter. Ýki insan birbirinden kurtulmak için elinden ne geliyorsa yapar, iki azýlý düþman olur. Evliyse boþanýr hemen… Bazý erkeklere boþanmak da yetmez, düþmanlýðý o kadar zarar vericidir ki, iþi boþandýktan sonra öldürmeye kadar götürür. Facialar yaþanýr. Aþkýn kaynaðý ve temeli boþsa, bu hazin tablolar her an olasýdýr.

Aþkýn kaynaðý nasýl doldurulur, bir temeli var mýdýr peki? Elbette vardýr… O da sevgidir… Sevgi, Allah’ý- ilahi yaratýcýyý anlayan ve kucaklayan, yalnýzca onun öðretilerini esas alan ve Onu kaybetmekten korktuðu için ne emrettiyse yapan, asla imanýndan taviz verip kopmayan, tükenmeyen bir baðlýlýktýr. Allah dedi diye, yarattý diye sevmektir her þeyi. Her sebepte Onu aramak ve bulmaktýr. Böyle bir temele sahip insan âþýk olursa, o aþk sonsuzdur. Asla bitmez de…

Ýnsan o sevgiyi yaþamadan kurduðu dostluklar ve iletiþimlerde yanlýþ seçimleri ile kendini ve ömrünü mahveder. Hep o sevginin sahte gölgesinde, hissetmeden aþký arar durur. Daima da hüsrana uðrar. Savaþlar açar, kavgalar eder, baðýrýr çaðýrýr… Hep baþkalarýný suçlar! Allah’ý gerçek manada sevmeyen onun yarattýklarýný sever mi, asla…

Bu sevgisizliðe maruz kalmýþ biriyle paylaþým, belki doktor hasta iliþkisi gibi olmalýdýr. Hasta birisine sýrlarýnýzý dökerseniz, kendiniz gibi görürseniz size zarar verir. Siz onun doktoru da olamazsýnýz. Öðüt veremezsiniz, hasta deseniz kabul etmez de… Bu gibi durumlarda kalbinizle hareket etmek yerine gerçekçi olmalýsýnýz. Bu aþkýn kaynaðý Allah’ýndýr deyip, hemen Allah’a yönelip, dua ve niyazla bu sýnavdan uzaklaþmalýsýnýz. Sevginizin temeli vardýr ve kýsa sürede iyileþir, güzel yaþamaya devam edersiniz. O sevgi varsa temelinizde asla yalnýzda olmazsýnýz. Kýsacasý gerçek aþk bir lükstür, size hediyedir Mevla’dan…    Aþkýn kaynaðý ilahi sevgiyle doludur çünkü!

Bu sonuçla derim ki, seven insan, aþk yaþamasa bile asla yalnýz deðildir, o sevgiyle yaþayan kiþi her tehlikeden daha fazla korunmaktadýr, kalýcý mutluluk yaþamaktadýr… Allah yarattý diye sevin, milyonlarca aþkýnýz olsun, Yaratýcýnýn bir parçasý gibi görüp yaþayýn. Asla sizin olmayan dünyayý sahiplenmeyin de!

Saffet Kuramaz